Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Η Λιγοψυχιά… ..
Μιαν απογευματινή Σεπτέμβρης του 2011 ήτανε μετά την αρχή της Ινδίκτου, που τα βήματα μου με οδήγησαν να ανάψω κερί στον εσπερινό σε ένα Μεσσαρίτικο μοναστήρι αφιερωμένο στη Παναγία.
Δεν είχα μπει ποτέ σε μοναστήρι, σπανίως σε εκκλησίες εκ νεότητός μου.
Όλα ήταν ξένα μακρινά, ένας άλλος κόσμος και άλλες κατευθύνσεις εγώ, ακαταλαβίστικα πράγματα..
Ήμουν βλέπεις από τους ανθρώπους που έπρεπε να βάλω το δάχτυλο μου στο τύπο των ήλων για να πιστέψω.
Και δεν ξανάφυγα ποτέ απ’ το Μοναστήρι.
Πολλές φορές από τότε έψαχνα το λόγο ή τους λόγους που προκάλεσαν αυτή τη ” μεταμόρφωση ” μου.
Ματαίως τους έψαχνα.
Τρία χρόνια αργότερα, έχοντας αλλάξει για πάντα η ζωή μου και ο τρόπος σκέψης μου, διαβάζοντας ένα βράδυ στα «Δίφορα» του αείμνηστου Κωστή Φραγκούλη ένα αριστούργημα του, επήρα την απάντηση που ήθελα .
Από τότε κάθε φορά που σιγοψάλλω τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας, θυμούμαι τη «Λιγοψυχιά» ντου και τον ευχαριστώ…
” Ο λόγος τση είναι ψαλμουδιά, χερουβικό η φωνή τζη
κι η αναπνιά τζη μερτζουβί κι αθόνερο καθάργιο,
επέρασα κι εθύμιασα και εμοσκομύρισα ντη,
κι ως έκλεινε τη κεφαλή το θυμιατό μου πέφτει”..
Δεν χρειάστηκα άλλη εξήγηση..
Από σήμερα (χθες) λοιπόν οι ακολουθίες του Ακάθιστου Ύμνου και κάθε Παρασκευή για χάρη του Ρόδου του Αμάραντου στο σπίτι μας στη Καλυβιανή μας, έχοντας πάντα επίγνωση πως κανείς ύμνος δεν είναι επαρκής και άξιος να συγκριθεί με το πλήθος των πολλών οικτιρμών Της.
Καλό Στάδιο.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΛΥΒΙΑΝΗΣ .
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος, με καταγωγή από τα Αστερούσια και κάτοικος Ασημίου…
