Θεατρίνος. Τραγικό επάγγελμα,
που για να το κατανοήσεις πρέπει
να ξεχάσεις ότι είσαι άνθρωπος.
Πρέπει να θυμάσαι πάντα, κάθε μέρα,
κάθε ώρα, κάθε λεπτό, ότι είσαι…
θεατρίνος.
Γιατί έτσι και σε σφιχταγκαλιάσει,
έτσι και σου γνωρίσει τις χαρές του,
δεν είναι ότι δε σε αφήνει αυτό,
αλλά ούτε εσύ θέλεις να είσαι
κάτι άλλο.
Σε θέλει ολοκληρωτικά δικό του
και σ’ έχει, γιατί αυτό που σου χαρίζει
είναι μοναδικό, είναι η πεμπτουσία
του Υπάρχω, του Ζω, του Αναπνέω.
Γι’ αυτό σου λέω, ότι
το Θέατρο, φίλε μου, είναι ο έρωτας.
Είναι το νταλκάδιασμα. Η καψούρα.
Είναι το ντέρτι σου, το μεράκι σου,
είναι ο στόχος σου. Είναι η ζωή σου.
Είναι η αναπνοή σου,
είναι ο λόγος της ύπαρξής σου.
Ο ηθοποιός,
από τη φύση του επαγγέλματός του,
είναι νευρικός, στομαχικός, καρδιακός,
και κακός όταν έχει απωθημένα,
ιδιαίτερα ζηλιάρης, ή στην
καλύτερη περίπτωση μόνο είρωνας.
Στην περίπτωση που δεν είναι
κακός και σκληρός και φθονερός,
τότε πληγώνεται εύκολα και βαριά.
Είναι πολύ ΕΥΑΛΩΤΟΣ…
Θεατρίνε,
όταν βρεθείς στην κορυφή σου,
ζήσε κάθε στιγμή, κάθε λεπτό,
όσο πιο έντονα μπορείς
την επιτυχία σου.
Γεύσου την ηδονή
της πρόσκαιρης δόξας σου,
και κράτα απόθεμα γι’ αργότερα,
όταν όλα θα έχουν περάσει, γιατί
δε φαντάζεσαι αυτό το αργότερα,
πόσο γρήγορα έρχεται.
Κι ας πάω τώρα
στα διάφορα θεατρικά είδη,
που έχουν κι αυτά πατρίδα.
Λόγου χάρη, η τραγωδία,
η Αριστοφάνειος κωμωδία
και γενικότερα τα αρχαία έργα,
που γραφτήκανε από Έλληνες
δραματουργούς είναι ελληνικά,
ο Σαίξπηρ είναι Άγγλος,
ο Ουάιλντ Ιρλανδός,
η Όπερα είναι ιταλική,
η Οπερέτα βιεννέζικη,
το θέατρο ΝΟ γιαπωνέζικο,
το Μπουλβάρ γαλλικό,
το Μιούζικαλ αμερικάνικο,
η Χάτα και η Καστανιέτα ισπανικά,
η Ταραντέλα ιταλική,
το Κλασσικό Μπαλέτο ρώσικο,
η Επιθεώρηση ελληνική
και το Τσάμικο ελληνικό –
το Τσιφτετέλι, όμως;
Μόνο ελληνικό δεν είναι…
Να γιατί πιστεύω
ότι κάθε είδος πρέπει να διατηρεί
την κλασσική του μορφή, γιατί,
παντού παίζεται ο Σαίξπηρ,
αλλά όταν παίζεται στην Αγγλία από
Άγγλους ηθοποιούς είναι το κάτι άλλο,
όπως το αρχαίο ελληνικό ρεπερτόριο
παντού παίζεται, αλλά όταν παίζεται
εδώ, από Έλληνες ηθοποιούς,
πρέπει να είναι το κάτι άλλο…
Άκουσα να λέει κάποιος ηθοποιός
ότι η Επιθεώρηση θεωρείται
περιφρονημένο είδος.
Αλήθεια, από ποιους;
Από τους ηθοποιούς της πρόζας;
Ίσως, επειδή δεν την ξέρουν,
δηλαδή το καλό της πρόσωπο, γιατί
το σημερινό της πρόσωπο, άστο, δεν…
Αγαπώ την Επιθεώρηση.
Την αισθάνομαι πολύ δική μου.
Κάποτε με πίκρανε.
Την εγκατέλειψα πεισματικά.
Δούλεψα στον Καναδά, στην Αμερική,
στο Λονδίνο, στη Νότια Αφρική,
με επιτυχία καλλιτεχνική και εμπορική.
Όμως ένιωθα ”άδεια”.
”Είσαι τρελή;”
έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου.
”Όλα τα έχεις. Τι σου λείπει;”
Και τότε
μια αδύνατη φωνή, πολύ σιγά,
λες και ντρεπότανε, μου απαντούσε:
”Το Θέατρο, το άτιμο το Θέατρο.”
Από τότε που έφυγα
και για πολύ καιρό, δε μπορούσα να
περάσω έξω από το Θέατρο Ακροπόλ.
Μόλις κατηφόριζα την Ιπποκράτους,
ένας κόμπος στο λαιμό,
κι έξω από το Ακροπόλ με έπιανε
ένα βουβό ανεξήγητο κλάμα.
Θύμωνα κι έλεγα στον εαυτό μου,
”Γιατί κλαις, ρε βλάκα;
Εσύ δεν είσαι που έλεγες ότι θες να
φύγεις κάποτε από αυτό το καμαρίνι,
που σου έχει γλεντήσει
τα καλύτερά σου χρόνια;
Εσύ δεν έλεγες ότι θες μια μέρα
να δεις πώς είναι η Πανεπιστημίου
στις 11 η ώρα το βράδυ; Ε, τότε τι κλαις;”
Και να κλάμα, και να αναφιλητά.
Και τότε συνειδητοποίησα
ότι το Ακροπόλ ήταν για μένα
ένας αγαπημένος, παλιός εραστής.
Και ήταν ο μόνος αλησμόνητος!…
Τώρα πια,
τα έχω ξεπεράσει όλα αυτά…
Σπεράντζα Βρανά
27 Μαρτίου
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου
…………………………………………………………
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Έλα, καλέ, τώρααα!
Πηγή: Πρόσωπα
