Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης*
Ισχυρίζομαι ότι αυτό που μάς συμβαίνει στο παρόν με την πανδημία ως μια δύσκολη εμπειρία «συναντιέται και συνομιλεί» με τις δύσκολες εμπειρίες και ιστορίες που έχουμε ζήσει στο παρελθόν μας.
Πιστεύω πως καθώς συμβαίνει αυτό, τα προβλήματα και τα τραύματα που ζούμε στο παρόν μεγεθύνονται, αποκτούν δύναμη, και οργανώνουν με ένα μονολογικό τρόπο την καθημερινότητά μας.
Αυτό σημαίνει ότι τα πάντα ή τουλάχιστον τα περισσότερα από όσα συγκροτούν την εμπειρία μας σήμερα φωτίζονται κυρίως μέσα από προβλήματα: οι πράξεις μας επιβεβαιώνουν μία αδυναμία να έχουμε τον έλεγχο στην καθημερινότητά μας και συχνά αποσυρόμαστε και γινόμαστε απόμακροι και επιθετικοί προς τον εαυτό μας ή προς τους ανθρώπους που αγαπάμε.
Αυτή στην πραγματικότητα είναι και η μεγαλύτερη παγίδα, δηλαδή το να πιστέψουμε ότι οι δυνάμεις μας και οι δυνατότητές μας να αντιδράσουμε είναι περιορισμένες.
Μόνο όμως όταν βγούμε από αυτό τον εγκλωβισμό μπορούμε να δούμε τις απέραντες δυνατότητες που έχουμε για δράση.
Θα πρότεινα έτσι να αναζητήσουμε τις ρωγμές στον κλειό μας όχι στα μεγάλα γεγονότα αλλά σε μικρές καθημερινές στιγμές στις οποίες έχουμε κατορθώσει να ανακατασκευάσουμε μία ιστορία, να την μετατρέψουμε δηλαδή από αρνητική σε θετική, όπως και σε εμπειρίες που έχουμε δεχτεί αγάπη και φροντίδα.
Ας κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα, να δούμε τον εαυτό μας στο αύριο και όχι στο ασφυκτικό παρόν των ατελείωτων παραχωρήσεων. Να «ονειρευτούμε», δίχως τη φανταστική ερμηνεία, αλλά με έναν τρόπο που μας προσκαλεί να δράσουμε στο παρόν έτσι όπως θα επιθυμούσαμε να ζούμε στο μέλλον.
Και ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται η μεγάλη απάντηση, στα αποθέματα που θα μας κρατήσουν όρθιους, σ τον έλεγχο που χάθηκε αλλά επανακτήθηκε, στον αποκλεισμό αλλά και τα όνειρα και τη συλλογική συνείδηση που οδηγούν τελικά στην ενδυνάμωση.
Εκτιμώ ότι σε κάθε κρίση αυτό που μας δίνει τη δυνατότητα όχι μόνο να αντέχουμε αλλά και να δημιουργούμε αντί να παραμένουμε αδρανείς είναι η σύνδεση με την ελπίδα και την προοπτική ενός διαφορετικού μέλλοντος.
Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω ότι και σε αυτή την κρίση θα αντέξουν ψυχικά τουλάχιστον όσοι θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε επαφή με ένα εσωτερικό εαυτό που επιμένει να πιστεύει στις δυνατότητές του ανθρώπου να αλλάξει το μέλλον του.
Πολλές φορές προσωπικά νοιώθω φόβο, σε καταστάσεις λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές, όμως μέσα μου είναι πάντα ζωντανό εκείνο το θαρραλέο παιδί που ήξερε ότι οι πληγές πονάνε για λίγο και ίσως να σου αφήσουν και μια ουλή, αλλά μόλις τις φροντίσεις μπορείς να βγεις πάλι στην κορυφή για την επόμενη περιπέτεια!
* Ο Γιώργος Μαμάκης είναι Δάσκαλος και πρώην Σχολικός Σύμβουλος Λασιθίου
