Κείμενο – Φωτογραφίες: Γιώργος Χουστουλάκης
Με την φιλόλογο καθηγήτρια μας, την κα Κούλα Κεκάκη, το 1968!
Ήταν τιμή για μας εκείνα τα χρόνια, να μας διδάσκει μια παιδαγωγός όπως η κυρία Κεκάκη, κι ας ήταν αυστηρή.
Μπορούσε, και το έκανε ?, να μας μεταδίδει τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, με απόλυτη επιτυχία!
Κατάφερε να μας κάνει να αγαπήσουμε το μάθημα των ελληνικών, και φυσικά και την έκθεση.
Σήμερα εκ των πραγμάτων οι νέοι μαθητές, δεν μπορούν να ξέρουν τα σημερινά παιδιά τα όσα διδαχτήκαμε εμείς τότε, και ο κύριος λόγος γιατί κάναμε και αρχαία ελληνικά!
Η διδακτέα ύλη ήταν περισσότερη, άλλα και οι καθηγητές ολοι ήταν τόσο επίμονοι, που καμιά φορά γινόταν κουραστικοί.
Εκτός αυτού, οι μαθητές τότε καθόταν στην καρέκλα στο σπίτι, και διάβαζαν τουλάχιστον δύο ώρες μέσον όρο την ημέρα.
Αναγκαστικά έπρεπε να το κάνουν, για να λύσουν τις ασκήσεις ή να αναλύσουν τα θεωρητικά θέματα .
Πράγμα βέβαια, που αυτό γίνεται σπάνια σήμερα από τους νέου μαθητές.
Σαν χαρακτήρας η κα Κεκάκη ήταν πρώτα από όλα κυρία. Ήταν ευχάριστη, και πάντα με σοβαρό και το κομψό ντύσιμο της εμφανιζόταν στην τάξη.
Αν και κοντούλα, ξεχώριζε ο ιδιαίτερα κώτσος της πίσω στα μαλλιά.
Είχε ήθος, σεβασμό, και ήταν αυστηρή, όσο εκεί η πως ήταν απαραίτητο.
Για ένα διάστημα διετέλεσε και διευθύντρια στο οικοτροφείο θηλέων Μοιρών.
Πολλές φορές εμείς οι μεγάλοι, συγκρίνουμε τις γνώσεις μας με πολλά σημερινά παιδιά, και με θλίψη διαπιστώνουμε ότι δεν γνωρίζουν ούτε το ένα δέκατο, όχι από ότι διδαχτήκαμε εκείνα τα χρόνια!
Αυτό, γιατί σε κάθε γυμνάσιο, δεν υπάρχει πια κάποια Κεκάκη, που να έχει βάλει μοναδικό στόχο της ζωής της, την μάθηση του παιδιού.
Πλέον είναι Μακαρίτισσα, και ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της….
