Μορφή αρχοντική, με απέραντο χαμόγελο που πρόδιδε καλοσύνη, δοτικότητα.
Μορφή ξεχωριστή των παιδικών μας χρόνων, φίλη ακριβή της μητέρας μας.
Πάντα γέμιζε τα χεράκια μας, παιδιά εμείς, με καλοχερίδια – καραμέλες, σοκολατάκια, γλυκές νοστιμιές…
Τις αυλές μας, ένωνε ένας τοίχος.
Το σπίτι της, ανοιχτή αγκαλιά!
Το Πάσχα, τα καλοκαίρια γεμάτο παιδικές φωνές, φωνές χαρούμενες αγαπημένων.
Και μεις… σφυρηλατούσαμε φιλίες όμορφες, δυνατές, φιλίες καρδιάς.
Παιχνίδια, γέλια, χάχανα, πειράγματα, βεγγέρες, ιστορίες…
Η Πίτσα, η Χαρούλα, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Τάκης, η Ακριβή, η Ελένη, η Καλλιόπη, ο Κώστας, η Ρένα, ο Σπυρίδος, η Ρίτσα, η Αθηνά… Παιδιά της όλα εμείς που πλημμυρίζαμε την αυλή της.
Η αρχοντική μορφή της, κυρίαρχη με το φέγγος της καλοσύνης…
Το σπίτι της λόντζα, χειμώνα – καλοκαίρι. Χαρά της, να προσφέρει τα λογής λογής καλούδια που έφερνε από το Ρέθυμνο.
Η βεράντα της, ολάνθιστη, μοσχομύρζε καντιφέ και γαρύφαλο, βασιλικό και δυόσμο…
Αγαπημένη θεία Κατίνα.
Να αναπαύεσαι εν ειρήνη, εκεί, στη γειτονιά των Αγγέλων παρέα με τη μάνα μας.
Ελένη, Καλλιόπη, Κώστας Παραδεισανός – Άγιος Ιωάννης Αμαρίου
