Μετά 465 χρόνια η Κωνσταντινούπολη αλλάζει χέρια. Μια μέρα σαν σήμερα, 13 Νοεμβρίου του 1918, για πρώτη φορά από την Άλωση του 1453, η Πόλη δεν ανήκει στους Οθωμανούς, τυπικά.
Μια μέρα πριν, τα γαλλικά στρατεύματα είχαν μπει στην Πόλη και την επομένη Βρετανοί και Έλληνες παρήλαυναν στους δρόμους της τουρκικής πρωτεύουσας. Οι Ιταλοί πήγαν τον Φεβρουάριο.
Συνολικά αποβιβάστηκαν 27.419 βρετανοί στρατιώτες, 19.069 Γάλλοι, 3.992 Ιταλοί και 795 Έλληνες.
Η κατάληψη της Πόλης έγινε σύμφωνα με την Συνθήκη Ανακωχής του Μούδρου (τερμάτιζε τη συμμετοχή των Οθωμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), που παρείχε τη δυνατότητα στους Συμμάχους, δηλαδή σε Βρετανούς, Γάλλους και Ιταλούς, να καταλάβουν- για λόγους ασφαλείας- οποιαδήποτε στρατηγικά σημεία επί του εδάφους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χωρίς συνεννόηση με αυτήν (κατάληψη του οχυρού του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων). Η αποκαλούμενη Κατοχή της Κωνσταντινούπολης άρχισε θεσμικά στις 13 Νοεμβρίου του 1918 και τελείωσε στις 4 Οκτωβρίου του 1923. Για τους Αγγλογάλλους η Κατοχή εκείνη ήταν η «απάντηση» για την αποτυχημένη Εκστρατεία της Καλλίπολης του 1915. Κατοχικά στρατεύματα της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας εισέβαλαν σε στρατόπεδα, ξενοδοχεία και νοσοκομεία.
Να σημειώσουμε ότι σε μια πράξη συμβολικού χαρακτήρα, ο γάλλος στρατηγός Φρανσέ ντ’Εσπερέ μπήκε καβαλάρης στην Κωνσταντινούπολη με δυο επιτελείς του να κρατούν τα γκέμια του αλόγου- δεξιά και αριστερά του όπως (λέγεται ότι) είχε πράξει ο Μωάμεθ ο Β’ το 1453. Για τον ελληνικό πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης, αυτή η Κατοχή δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ανακατάληψη, που έφερε τους Νεότουρκους στην εξουσία και στην Πόλη. Ύπατος Αρμοστής του Ελληνικού Βασιλείου στην Κωνσταντινούπολη ορίστηκε τότε ο Ευθύμιος Κανελλόπουλος.
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, (24 Ιουλίου 1923)η συμμαχική κατοχή τερματίστηκε. Τα τελευταία στρατεύματα αναχώρησαν από την Πόλη στις 4 Οκτωβρίου 1923 και δύο μέρες αργότερα, επανήλθαν οι τούρκοι στρατιώτες υπό τον Σουκρού Ναϊλί Πασά. Η ημέρα εκείνη ονομάζεται από τους Τούρκους Ημέρα Απελευθέρωσης της Κωνσταντινουπόλεως.
Πηγή: ethnos.gr
