Του Μιχάλη Στρατάκη*
Εκείνα τα χρόνια της ανάγκης και της φτώχειας, δυο πράγματα μου περίσσευαν.
Το χαμόγελο και τα όνειρα.
Το ίδιο περίσσευμα έβλεπα και σ’ όλους τους γείτονές μου στα Καμίνια των πέτρινων δρόμων, των πέτρινων χρόνων και της πέτρινης ζωής.
Όσο μεγάλωνα και όσο λαδωνότανε τ’ άντερό μου, άρχισα να παρατηρώ μια φοβερή αλλαγή, που με συγκλόνισε.
Όσο πιο χορτάτος ήμουνα, τόσο λιγότερο γελούσα και τόσο λιγότερο ονειρευόμουνα.
Γελούσα και ονειρευόμουνα, όσο έτρωγα για να ζω.
Σαν άρχισα να ζω για να τρώγω, έπαψα να γελώ και να ονειρεύομαι.
Πλέον, είμαι μπουχτισμένος στο φαγητό και θεονήστικος στο γέλιο και στ’ όνειρο.
Για τούτο, μη παραξενευτείτε αν με δείτε να πορπατώ στα σοκάκια της παλιάς γειτονιάς μου, ξανοίγοντας πέρα δώθε, πάνω και κάτω, σαν παλαβός.
Ένα χαμόγελο κι ένα όνειρο λαχταρά η ψυχή μου και κατέχει πού να το γυρέψει.
* Ο κ. Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
