Του Γιώργου Μυλωνάκη*
Αχ ρε Δημοτικάκι μου…
Πονάμε όλοι!
Γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί
Πονάει όλη η εκπαιδευτική κοινότητα
Ποιος αλήθεια θα συμπαρασταθεί, στους συμμαθητές του αδικοχαμένου παιδιού
Ποιος θα επιστρέψει ξανά το γέλιο, στα παιδικά προσωπάκια
Ποιος θα παρηγορήσει το δάσκαλο του, το σύλλογο διδασκόντων
Ποιος θα φέρει στους γονείς του, το παιδί που χάθηκε;
Συνελήφθησαν λέει οι υπεύθυνοι του έργου.
Ε και;
Ο κύριος δήμαρχος που ενήργησε ως ήθελε, παρά την αντίθετη άποψη του Διευθυντή του σχολείου, δεν έχει καμιά ευθύνη;
Κανείς εστω και θυρωρός του υπουργείου παιδείας, θα παραιτηθεί ως έχων τουλάχιστον την ηθική ευθύνη;
Έτσι σαν μια αναζήτηση ανθρωπιάς για τις ευθύνες στη χαμένη ζωή ενός μαθητή.
Ποιος υπεύθυνος θα βγει και θ αφήσει στο διάστημα ένα, “συγνώμη φίλε”,
Ο ένας θα ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο, και τα θερμά συλλυπητήρια, θα στοιβάζονται στην αυλή του σπιτιού του μαθητή, απ όλους τους ανευθυνο-υπεύθυνους.
Δεν σε ήξερα μικρέ μου φίλε
Μα σε γνώρισα μέσα, απ τις φάρσες, τις ανησυχίες, το γέλιο και το κλάμα των δικών μου μαθητών.
Στο καλό να πας… Δημοτικακι μου.
ΥΓ: Τα επικίνδυνα έργα, μέρες που δεν υπάρχουν,, παιδιά στα σχολεία.
Κι επιτέλους σύγχρονες υποδομές.
Φτάνουν πια τα πολεμοφόδια!!!
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι Δάσκαλος
