Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Ζήλεψα το τόπο..
Το νε μπεγέντισα διπλά και τρίδιπλα!
Ερχόμενη εγώ απ’ την ολιοπλούμιστη Κρήτη, κι όμως είχα χίλιους λόγους να το νε ζηλέψω με το που δώσαμε γνώρα.
Ο λόγος για το ακρωτήρι του Στροβιλιού στους πρόποδες του ομώνυμου λόφου στη Θεσπρωτία.
Με το που ήρθα εδώ, χίλιες μυρουδιές αναδυόταν στον αέρα Αραγωνέζικα αρώματα κι Ενετικά μαζί ανακατεμένα.
Μια άγρια ομορφιά σμιλεμένη απ’ την αλμύρα του Ιονίου, κι απέναντι μου το νησί των Φαιάκων.
Γνωστές μυρωδιές και απομεινάρια Βενετσιάνικα και Τούρκικα μου θύμισαν το τόπο μου, μόνο που βρισκόμουν χιλιόμετρα μακριά στο βορειοδυτικότερο σημείο της Ελλάδας.
Στη κορυφή του λόφου χαλάσματα που μύριζαν ακόμη μπαρούτι.
Το ίδιο το Στροβίλι είχε τ’ ακράνυχα του στη θάλασσα να δροσολογάται απομονωμένο κι αμοναχό, σαν τις ακριβοθυγατέρες εκείνες που αποζητούν γαλήνη και όμορφα ηλιοβασίλεματα μακριά από επίβουλα βλέμματα.
Εδώ δίπλα εκβάλλει κι ο Καλαμάς.
Παραδίπλα ο όρμος της Σαγιάδας.
Θεέ μου τσ’ ομορφάδες σου!!
Είπα..
Κι όλα τους μαζί διατηρούν την αυθεντικότητα τους ατόφια.
Ίσως για αυτό με μάγεψε ο τόπος, γιατί είναι πρωτόγονα όμορφος κι ακρίτας.
…
Πέρυσι τέτοια μέρα στροβιλιζόμουν στα νερά του Στροβιλιού, κι έκτοτε μου πήρε το νου και τον έχει!
Κι είμαι περίλυπη που φέτος δε θα μπορέσω…
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι και με καταγωγή από τ’ Αστερούσια.
