του Πέτρου Μηλιαράκη*
Η Τετάρτη (20/3/2019) είναι κρίσιμη ημέρα για την ιστορική ομάδα του ΟΦΗ, καθόσον όπως ανακοίνωσε η ΕΠΟ εκδικάζεται η έφεση της Ομάδας κατά της υπ’ αριθμ. 4/2019 απόφασης της Επιτροπής Δεοντολογίας της ΕΠΟ. Το ζήτημα εστιάζει στα όσα φέρεται να έχουν τελεσθεί και να αφορούν στον ΟΦΗ και στον Αιγινιακό για «στημένο» παιχνίδι, που ασφαλώς εφόσον είναι αληθής η κατηγορία, αφορά αποκλειστικώς και μόνο στα φυσικά πρόσωπα, και επουδενί στη συλλογική έκφραση της Ομάδας.
Φυσικά, ο χώρος του ποδοσφαίρου διέρχεται σημαντικότατη κρίση συνολικώς. Η ασύμμετρη βία, η χειραγώγηση των αποτελεσμάτων και ο στοιχηματισμός θα πρέπει να τεθούν ως φαινόμενα των ημερών με βάση τη συνταγματική διάταξη της παρ. 9 του άρθρου 16 του Συντάγματος «υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους». Και τούτο γιατί, άλλο ζήτημα είναι η «αυτοδιαχείριση» του ποδοσφαίρου και άλλο ζήτημα είναι η υπεράσπιση του αθλητισμού γενικώς και ειδικώς ως έννομου αγαθού, συνταγματικώς κατοχυρωμένου.
Ας εστιάσουμε όμως και στα παρακάτω:
Η ΒΙΑ ΩΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΠΑΞΙΑΣ
Η μη ολοκλήρωση τελικώς του αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο «ΟΑΚΑ» την προηγούμενη Κυριακή, απέδειξε την κρίση στη «κοινωνία» της ποδοσφαιρολαγνίας, του οπαδισμού και του ποδοσφαιρικού τραμπουκισμού. Με δυσκολία μπορεί κανείς να διαφοροποιηθεί από τους προαναφερόμενους χαρακτηρισμούς και τα όσα λαμβάνουν χώρα σε όλη την Ελλάδα, δυστυχώς και στον τόπο μας. Δεν μπορώ να καταλάβω σε «τι» διαφέρουν ως απαξία για το ποδόσφαιρο τα όσα έλαβαν χώρα στο γήπεδο του Κρουσώνα με αντίπαλο τη Γόρτυνα, όπου ασθενοφόρο μετέφερε ποδοσφαιριστή στο ΠΑΓΝΗ, καθώς και τα όσα παραλλήλως συνέβησαν στον αγώνα Τυμπακίου–Τυλίσου, όπου αποβλήθηκαν τέσσερις ποδοσφαιριστές ενώ λίγο πριν την λήξη του συγκεκριμένου αγώνα, υπήρξε σύρραξη μεταξύ των ίδιων των ποδοσφαιριστών!..
Τα προηγούμενα μόνο «φίλαθλα γεγονότα» μπορούν να αποτελέσουν. «Τέτοια γεγονότα» απαξιώνουν το ποδόσφαιρο ως «προϊόν» (για όσους επιμένουν στον επαγγελματισμό) και αποθαρρύνουν σοβαρούς ανθρώπους να εμπλακούν και να επενδύσουν. Οι τοπικοί παράγοντες έχουν καθήκον να αποφορτίσουν το κλίμα. Όσοι πιστεύουν ότι ο αθλητισμός είναι πολιτισμός πρέπει να επωμισθούν την ευθύνη της αποφόρτισης. Δεν μπορεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας και μάλιστα «τοπικού χαρακτήρα» να μετατρέπεται σε σύρραξη. Αλλοίμονο!..
ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Ας επιστρέψω όμως στον ΟΦΗ. Για όσους από εμάς γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην πόλη του Ηρακλείου και μάλιστα εντός των τειχών (ήτοι Καστρινοί), τα παιδικά μας χρόνια αφορούσαν δύο ιστορικές ομάδες: τον ΟΦΗ και τον Εργοτέλη (δεν παραλείπω και τον Ηρόδοτο βεβαίως). Όμως, στο Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο η τότε μαθητειώσα νεολαία διαχωριζόταν κυρίως σε «Ομιλήτες» (πλειοψηφία) και «Εργοτελήτες» (μειοψηφία).
Υπ’ όψιν δε για όσους δεν έζησαν την περίοδο εκείνη, ότι ως νεολαία ακόμη με τα κοντά παντελόνια πηγαίναμε στο γήπεδο για να θαυμάσουμε ποδοσφαιριστές αξίας όπως οι: Βάβουλας και Καρασάββας από τον ΟΦΗ, Δασκαλάκης και Κακεπάκης από τον Εργοτέλη, καθώς και πολλούς άλλους ιστορικούς ποδοσφαιριστές της τοπικής κοινωνίας. Πηγαίναμε δε είτε στο «Μαρτινέγκο» είτε στο «Γεντί Κουλέ» και παρακολουθούσαμε τους αγώνες ως ψυχαγωγία, συγκροτώντας κοινές παρέες, ανεξαρτήτως της Ομάδας που υποστηρίζαμε!..
ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ-
ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Δράττομαι της προαναφερόμενης αναφοράς μου για να εστιάσω ιστορικά στο ότι η Χούντα των Συνταγματαρχών διέλυσε το Σωματείο του Εργοτέλη για δύο λόγους: ο πρώτος λόγος ήταν ότι τον Εργοτέλη στήριζαν «Αριστεροί του Ηρακλείου» και ο δεύτερος λόγος ήταν ότι ο Εργοτέλης είχε παραχωρήσει το «Μαρτινέγκο» σε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Έτσι ποδοσφαιριστές αξίας όπως οι αδελφοί Σκανδαλάκη και ο Δημήτρης Παπαδόπουλος είχαν το ελεύθερο να ενταχθούν στον ΟΦΗ με συνέπεπα από το 1967 το Ηράκλειο να εκφράζεται μόνο με τον ΟΦΗ.
Φοιτητές εμείς στην Αθήνα, δεν χάσαμε ούτε έναν αγώνα του ΟΦΗ, είτε στη Β’ Εθνική κατηγορία είτε στην Α’ Εθνική κατηγορία. Θαυμάζαμε δε ιδιαιτέρως το μεγάλο ταλαντούχο ποδοσφαιριστή Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον οποίο εξομοιώνω μόνο με τους Θωμά Μαύρο, Γιώργο Κούδα, και Γιώργο Σιδέρη, καθόσον, κατά την άποψή μου υπήρξε κορυφαίος ποδοσφαιριστής –ανεπανάληπτο ταλέντο.
Το Ηράκλειο και η Κρήτη έχει μια ιστορική Ομάδα: τον ΟΦΗ. Ασφαλώς ακολουθεί και ο Εργοτέλης, ενώ επουδενί πρέπει να παραβλέψουμε τη σημαντική παρουσία και του «Πλατανιά» στα ποδοσφαιρικά δρώμενα.
Για όσους γνωρίζουν την κοινωνία του Ηρακλείου ο ΟΦΗ εκφράζει το Ηράκλειο στην πλειοψηφία του, αντανακλά στην κοινωνία, και δεν είναι τυχαίο ότι το «Γεντί Κουλέ», είναι ίσως το μοναδικό γήπεδο στο περιφερειακό ποδόσφαιρο της Ελλάδας που μετά δυσκολίας βρίσκεις θέση για να καθίσεις. Ασφαλώς ο παραγοντισμός κάποιων φυσικών προσώπων δεν εκφράζει ούτε το ύφος της ομάδας, ούτε το ήθος της φίλαθλης κοινωνίας του Ηρακλείου συλλογικώς και ειδικώς των φιλάθλων του ΟΦΗ. Η κοινωνία του Ηρακλείου συνολικώς θεωρεί ότι είναι ασυμμέτρως άδικη η Πρωτόδικη απόφαση της Πειθαρχικής Επιτροπής της Δεοντολογίας της ΕΠΟ.
Εάν πράγματι αποδειχθεί ότι υπάρχουν αδικήματα που προβλέπονται από τους κανόνες δεοντολογίας της ΕΠΟ, αυτά πρέπει να χαρακτηρίσουν τα φυσικά (και μόνο) πρόσωπα που τα αφορούν και όχι το συλλογικό επίπεδο της Ομάδας του ΟΦΗ. Όποια αντιδεοντολογική συμπεριφορά φυσικού προσώπου αποδοκιμάζεται από τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΠΟ τυποποιείται ως καταχρηστική και απαγορευτική συμπεριφορά, με αναφορά στην υπερκείμενη διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 25 του Συντάγματος και δεν μπορεί να κρίνεται με τρόπο ασύμμετρο, ούτε σε βάρος του επενδυτή, ούτε σε βάρος των ανυποψίαστων λοιπών παραγόντων, εργαζομένων, ποδοσφαιριστών και φιλάθλων της Ομάδας. Αυτή η καταχρηστική συμπεριφορά (εάν πράγματι αποδειχθεί ότι έλαβε χώρα), δεν ευρίσκει έρεισμα στις υπερκείμενες συνταγματικές διατάξεις και ειδικότερα στην παρ. 1 του άρθρου 25 του Συντάγματος, κατά το μέρος που αφορά στην Αρχή της Αναλογικότητας.
Ο ΟΦΗ με την ιστορία του δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθεί – υποβιβασθεί. Άλλωστε η τοπική κοινωνία δεν μπορεί να δεχθεί μια τέτοια αντιμετώπιση ως δίκαιη.
ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
Προσφάτως παρακολούθησα τον ΟΦΗ σε δύο αγώνες: στο «ΟΑΚΑ» με την ΑΕΚ και στο «Γεντί Κουλέ» με τη Λαμία. Επειδή ανήκω σε εκείνους που παίξανε ποδόσφαιρο (στο χώμα) σε κατώτερες ομάδες στο «Μαρτινέγκο» (εκεί γνωρίστηκα με τον ταλαντούχο Δημήτρη Παπαδόπουλο που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω ως κεντρικός αμυντικός), μπορώ να προσεγγίσω από άποψη αγωνιστική την Ομάδα του ΟΦΗ.
Ομολογώ ότι με εξέπληξε και στις δύο αναμετρήσεις, ως προς το σύστημα, τη φυσική κατάσταση, και την τεχνική κατάρτιση των ποδοσφαιριστών. Παραλλήλως με εξέπληξαν όμως τόσο η αδιαμφισβήτητη ατυχία, όσο και η έλλειψη τελικής αποτελεσματικότητας για την επίτευξη τέρματος (γκολ –goal).
Και η μεν ατυχία δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με κανόνες ποδοσφαιρικούς, η αποτελεσματικότητα όμως για την επίτευξη ενός θετικού αποτελέσματος επαφίεται καθαρά στην τεχνική ηγεσία και στη διαθεσιμότητα και αγωνιστικότητα των ποδοσφαιριστών. Όπως αποδέχθηκε βεβαίως στους ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ δεν λείπει η αγωνιστικότητα και η αίσθηση του καθήκοντος εντός του αγωνιστικού χώρου. Ίδωμεν.
Από καρδιάς πρέπει να ευχηθούμε την παραμονή του ΟΦΗ στη μεγάλη κατηγορία και την απόδοση δίκαιης κρίσης στο δεύτερο βαθμό εκδίκασης από την Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ, προκειμένου να δικαιωθεί η έφεση της μεγάλης και ιστορικής ομάδας του Ηρακλείου και της Κρήτης. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΦΗ.
————————————————–
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
