Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Τον Αλέξης Καλοκαιρινός τον “ήξερα” πριν ακόμα τον γνωρίσω.
Τον ήξερα από τις επισκέψεις του σχολείου μου στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, τον ήξερα από την συνεργασία που είχε η Ομάδα Βιβλίου με τον Κοινωνικό χώρο των ιδρυμάτων Καλοκαιρινού, τον ήξερα από δράσεις και εκδηλώσεις εθελοντισμού, που άτυπα, αλληλεπιδρούσαμε ,χωρίς ποτέ να έχουμε συναντηθεί.
Και πριν από ένα χρόνο τον συνάντησα, με κορνίζα την γειτονιά που μεγαλώνουν τα παιδιά μου…
Είναι γλωσσολόγος και εγώ γνωστή για τα μπερδέματα της γλώσσας μου…κι όμως με άκουσε όπως ακούει τον κάθε ένα που μπερδεύει το όνειρο με τις ιδέες, τον κάθε ένα που έχει δικαίωμα να ονειρευτεί την πόλη του…
Και πριν ακόμα η πόλη τον δικαιώσει, ένα κομμάτι της περπατάει ήδη σε αυτό το όνειρο που ο ίδιος έστρωσε, βαμβακερό χαλί.
Πήρα κι εγώ τις μπερδεμένες μου λέξεις ,τα ξέπλεκα φτερά μου και περπατάω μαζί του στο ζεστό τσιμέντο της πόλης, της πόλης μας, που ψάχνει βαμβακερό ουρανό σε κάθε ξέφωτο του τσιμεντένιου δρόμου!
