Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Κυριακή των Βαΐων.
Αυτή την λέξη δεν την ήξερα .
Την άκουσα από τη Δέσποινα τη μέρα που μιλούσαμε στα παιδιά για το Χριστό.
Η αγάπη η δική Του, που προδόθηκε βασανίστηκε, σταυρώθηκε…χωρίς να ζητήσει να διεκδικήσει .
Η Εσταυρωμένη αγάπη.
Αυτό το είδος μοναδικής αγάπης.
Το σπάνιο.
Το μητρικό.
Εμείς οι άνθρωποι δύσκολα αγαπάμε έτσι ανθρώπους που δε γεννήσαμε.
Εμείς οι άνθρωποι δεν του προσφέραμε αυτό το είδος της αγάπης…κι ας τον υποδεχτήκαμε μετά βαΐων και κλάδων κι ας κάνουμε τώρα Βάγινους σταυρούς…
Σε μια βδομάδα θα Τον βασανίσουμε θα Τον σταυρώσουμε.
Μα η Εσταυρωμενη αγάπη δε θέλει ανταπόδοση.
Απλά υπάρχει.
Βλαστούς από Φοίνικα έστρωσαν οι κάτοικοι των Ιεροσολύμων για να περάσει ο αναβάτης πάνω σε γαϊδουράκι Χριστός ζητωκραυγάζοντας: «Ωσαννά, Ευλογημένος ο Ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», σύμφωνα με το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο.
Έτσι ακριβώς το άκουγα τέτοιες μέρες από το στόμα του δασκάλου μου Αλκιβιάδη και έτσι ακριβώς το θυμάμαι.
Οι βλαστοί εκείνοι που μοιάζουν με παιδιά άγγουρα, τρυφερά, αμέστωτα εύπλαστα.
Θεματοφύλακας τους χρόνια τώρα, με την ασπίδα της γνώσης και της ευλάβειας, ο Γρηγόρης μας.
Ο Γρηγόρης μας που έχει φυτέψει φοίνικες κανάριους , Θεόφραστους κοκκοφοινικες και αλλού είδους.
Τον ακούω να μου τους απαριθμεί , να ψάχνει την καρδιά τους και να την κόβει, εκεί ανάμεσα στις ασταμάτητες μυρωδιές των ανθών της Άνοιξης.
Να μου μιλάει για τους σταυρούς που κάνουν σε άλλες περιοχές της Ελλάδας από δάφνη και ιτιές επειδή οι φοίνικες στα μέρη τους δεν ευδοκιμούν..
Τα αυλακωμενα χέρια του μεταμορφώνονται σε λεπτά ακροδάχτυλα πιανίστα και με μουσικές κινήσεις σταυρώνουν τα βάγινα φύλλα, άλλοτε από το μονοπάτι της απλότητας ,άλλοτε από περίτεχνα μονοπάτια.
Χορεύουν τα χέρια του πάνω στα φύλλα σταυρώνουν ,γυρίζουν, διπλώνουν αγκαλιάζουν με τρυφερότητα την ιερότητα του εθίμου.
Μεταμορφώνουν δύο φύλλα στο σύμβολο της αιώνιας πίστης μας και τα αφήνουν να ξεκουραστούν σε νερό και έτσι δροσερά και νεογέννητα να μοιραστούν.
Στο περιβόλι η κόρη του τον παρακολουθει με θαυμασμό.
Και βλέπεις το θάμα εδώ μπροστά σου.
Τρυφερά δάκτυλα να πλέκουν τρυφερούς σταυρούς , να διπλώνουν τις οδηγίες του Γρηγόρη στην καρδιά τους.
Θα τις θυμάται άραγε μετά από χρόνια, όπως εγώ τα λόγια του δασκάλου μου;
Ξέρω την απάντηση!
Πως σταυρώνουν οι λέξεις με το χθες το σήμερα και το αύριο ποτέ δεν θα το μάθω κι ας ξεκίνησα να γράφω για μια σπάνια αγάπη κι ας καταλήγω τώρα σε μελλοντικές θύμισες και φυλαγμένα λόγια.
* Η Ζαμπία Λαζανάκη γεννήθηκε στον Αμπελούζο της Μεσαράς, είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
