Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Έχω μια βελανιδιά και μια χαρουπιά και προσκυνώ τους καρπούς τους.
Και όχι μόνο τους προσκυνώ, μα και τους βάνω στη μπούκα μου και τους πιπιλίζω, σαν όπως έκανα άμα ήμουνε κοπέλι.
Ποιος είμ’ εγώ που θα βλαστημήξω τους ξένους που τρώγανε βελανίδια και χαρούπια, όταν και οι δικοί μου παππούδες και γονέοι, με τα ίδια τρεφόντουσαν και με τα ίδια ανάστεναν τα κοπέλια τους όταν η ανάγκη τους στραγγάλιζε;
Και στο δικό μου αίμα υπάρχουνε οι χυμοί των βελανιδιών και των χαρουπιών.
Το αίμα μου τιμώ.
Μήτε ντρέπομαι, μήτε φοβούμαι να το πω.
Τη ντροπή και το φόβο, τα χαρίζω σε κείνους, που θυμούνται μόνο τους Παρθενώνες και τους χρυσούς αιώνες.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι δημοσιογράφος με καταγωγή τις Γκαγκάλες της Μεσαράς…
