Γράφει ο Βασίλης Σμπώκος
ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!
Για το μικρό Γιάννη!!!
Τον πανέξυπνο μπόμπιρα που βάπτισα χθες σ ένα χωριό του Ηρακλείου!!!
Τον αγαπημένο μου πλέον φιλιότσο!!!
Ο Γιάννης γεννήθηκε πριν 8 χρόνια κουβαλώντας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που απειλούσε τη ζωή του.
Γεννήθηκε με έλλειμμα ισοφάγου. Δεν μπορούσε να τραφεί από το στόμα.
Αφού το αντιμετώπισαν οι ειδικοί γιατροί στο Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα, βάζοντας του σωληνάκι για να τρέφεται είπαν στους γονείς τους και συντέκνους μου το Μανόλη και τη Ρενάτα, ότι το παιδί έπρεπε να γίνει 10 μηνών για να χειρουργηθεί.
Κι εδώ ξεκινά ένας Γολγοθάς για τους ηρωικούς γονείς.
Στο παιδί έπρεπε κάθε δέκα λεπτά, 24 ώρες το 24ωρο να γίνεται αναρρόφηση, γιατί κινδύνευε να κρουφτεί από τα ρινικά και στοματικά υγρά. Χώρια λοιμώξεις και άλλους υγειονομικούς κινδύνους λόγω της αδυναμίας του οργανισμού να αντισταθεί, μη τρεφόμενος και κατ επέκταση αναπτυσόμενοςς φυσιολογικά.
Φαντάζεστε τον καθημερινό αγώνα, την πίεση, την έγνοια, την αϋπνία και την εξάντληση αυτών των γονιών και ιδιαίτερα της μάνας Ρενάτας. Της ηρωίδας συντέκνισσας μου.
Οι 10 μήνες πέρασαν και θες από αδυναμία του συστήματος να ανταποκριθεί, θες από ευθυνοφοβία και διαφορετικές εκτιμήσεις των γιατρών που το κούραραν, φτάσανε στους 16 μήνες, όταν μια ημέρα με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του, να μου ζητήσει βοήθεια. Τον προέτρεψε ένας κοινός μας φίλος λέγοντας του ότι ο Βασίλης είναι φίλος με τον Πολάκη που εκείνη την περίοδο ήταν αναπληρωτής υπουργός υγείας και θα μπορούσε να βοηθήσει.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν η οργή.
Η οργή για ένα ευνομούμενο υποτίθεται σύγχρονο Κράτος του Δυτικού Κόσμου, όπου κινδυνεύει η ζωή ενός μικρού παιδιού και δεν είναι σε θέση να το αντιμετωπίσει χωρίς τη συνδρομή πολιτικής παρέμβασης.
Ήμουν αναγκασμένος όμως, αφού έτσι λειτουργούσε το σύστημα, να ενεργήσω, με δεδομένο τον κίνδυνο της ζωής του παιδιού.
Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου για να μετριάσω την οργή μου, ότι όλο αυτό ήταν οι συνέπειες των μνημονιακών καταστάσεων, που βίωνε εκείνη την περίοδο η Χώρα μας και φυσικά και το Ε.Σ.Υ.
Δυστυχώς το σύστημα λειτουργεί το ίδιο και σήμερα σε καιρούς εκτός μνημονίων.
Δεν έχασα χρόνο. Επικοινώνησα με τον Παύλο αμέσως.
Ήξερα οτι ο Παύλος Πολάκης, αυτός που παρουσιάζεται διαχρονικά από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως ο τραμπούκος της πολιτικής, που δεν έχει τρόπους, που δεν ξέρει γαλλικά και δεν παίζει πιάνο, που λαδώνεται όταν τρώει, που είναι αξύριστος και καπνίζει…που…που…που…,
θα έκανε τα πάντα για να αποκατασταθεί η υγεία του μικρού Γιάννη.
Γιατί είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Και το έχει αποδείξει διαχρονικά σε εκατοντάδες αντίστοιχα περιπτώσεις υγείας ασθενών που έχει ασχοληθεί προσωπικά, με γνώμονα πάνω απ’ όλα την επιστημοσύνη του και δευτερευόντως την πολιτική του ιδιότητα.
Αμέσως δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες μετάβασης του παιδιού σε ειδικό Κέντρο αποκατάστασης στην Μπολόνια της Ιταλίας.
Η όλη διαδικασία πήρε επιπλέον ένα 5μηνο γιατί τα ραντεβού ήταν συγκεκριμένα. Προφανώς αυτή η διαδικασία έπρεπε να είχε ξεκινήσει, όταν το παιδί ήταν 5 μηνών με απόφαση και πρωτοβουλία του Ε.Σ.Υ. και των συναρμόδιων υπηρεσιών, χωρίς πολιτική παρέμβαση. Τα είπα και παραπάνω.
Και φτάνουμε παραμονές της αναχώρησης για Ιταλία, όπου ανακαλύπτουμε ότι το παιδί δεν μπορεί να ταξιδέψει.
Ο Μανόλης και η Ρενάτα είχαν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης. Ο Γιάννης ήταν το τρίτο παιδί τους. Ενώ στα πρώτα δύο παιδιά ή διαδικασία αναγνώρισης των παιδιών δεν ήταν χρονοβόρα, τώρα είχε αλλάξει ο νόμος και έπρεπε να προσκομίσουν επιπλέον έγγραφα. Επειδή η Ρενάτα είναι από το Λίμπερετς της Τσεχίας, τα απαραίτητα έγγραφα από εκεί, θα έπερναν καιρό να εκδοθούν κι αυτό καθιστούσε αδύνατη τη μεταφορά του, επειδή δεν υπήρχε επίσημο έγγραφο που να αποδεικνύει την ταυτότητα του παιδιού.
Εδώ θέλω να ευχαριστήσω για την άμεση αντίδραση και τη λύση του θέματος και δεν θα πω περισσότερα, έναν άλλον ευαίσθητο άνθρωπο. Τη φίλη μου και συντρόφισσα Όλγα Γεροβασίλη που ήταν τότε, υπουργός προστασίας του πολίτη και προέταξε τον κίνδυνο που αντιμετώπιζε η υγεία του μικρού παιδιού, από τους “νόμους και τα σκαρβέλια”!!!
Ο μικρός Γιάννης μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια, έφτασε στην Μπολόνια όπου εγχειρίστηκε με επιτυχία και παρέμεινε ένα 6μηνο.
Σήμερα ο Γιάννης είναι μία χαρά, ευτυχισμένος και ανέμελος έχει αφήσει πίσω του όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο στο ξεκίνημα της ζωής του.
Τα 5 τελευταία χρόνια επισκέπτεται το κέντρο αποκατάστασης στην Μπολόνια, μία η δύο φορές το χρόνο και ελέγχεται η πορεία αποκατάστασης της υγείας του.
Χθες ήταν μία ημέρα ιδιαίτερη για εμένα.
Η επιλογή μου από το Μανόλη και τη Ρενάτα να βαπτίσω το Γιάννη με περικλείει με τα αισθήματα της συγκίνησης, τιμής και αναγνώρισης στο πρόσωπο μου της μικρής συμμετοχής μου στην αγωνιώδη προσπάθεια να σωθεί και να αποκατασταθεί η υγεία του Γιάννη.
Συντέκνοι μου Μανόλη και Ρενάτα, σας ευχαριστώ πολύ γι αυτήν σας την απόφαση.
Μικρέ φιλιότσο μου Γιάννη, ευτυχισμένος και χαρούμενος να είσαι στη ζωή σου πάντα και ο σάντολος σου θα είναι πάντα διπλα σου.
Υσ. Συντέκνισσα Ευαγγελία να μας ζήσει το νεοφώτιστο, πάντα τέτοιες δουλειές να κάνεις στη ζωή σου!!!
