Κείμενο – φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης
Μια Ελληνίδα δασκάλα από το 1964 μάλιστα Κρητικιά, έβαζε με τον δικό της μοναδικό τρόπο από ένα λιθαράκι κάθε μέρα, για να καταφέρει και εκείνη μαζί με πολλούς άλλους παιδαγωγούς να καταργηθεί τελικά το ξύλο, σαν «τρόπος ορθής διαπαιδαγώγησης του μαθητή»!
Η δασκάλα αυτή, που πρωτοδιορίστηκε το 1964, και απολύθηκε το 1991, και δεν είναι άλλη από την Μοιριανή – Γαλιανή Βασιλεία Μαρκάκη του Κων/ου, συνταξιούχο σήμερα και κάτοικο Αθηνών!
Η νεαρή τότε δασκάλα Βασιλεία Μαρκάκη, δεν μπορούσε να διανοηθεί, πως είναι σωστό ένα μέτρο, με το να ξεσπούν οι δάσκαλοι, στα ευαίσθητα χέρια των μικρών παιδιών, επειδή απλά υπήρχε ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ δασκάλων, μαθητών και γονέων!
Δεν μπορούσε να ανεχτεί ακόμα και τις προτροπές των γονέων, να λένε στον εκάστοτε παιδαγωγό:
– Δάσκαλε, άφησε μόνο τα κόκκαλα γερά, νομίζοντας ότι το παιδί τους τρώγοντας ξύλο, θα γίνει τελικά ο άνθρωπος που ονειρεύονται!
Χωρίς καν να αντιλαμβάνονται όλοι τους, πόσα κόμπλεξ θα δημιουργούσαν στο παιδί, που μπορεί να τους αφήσουν στίγματα, που να τους να μείνουν μέχρι τα γεράματα!
Το σύστημα αυτό με το ξύλο, το έβλεπε εντελώς λανθασμένο, και έβαλε στόχο της να το πολεμήσει με νύχια και δόντια, αλλά προπάντων διάλεξε τον πιο λογικό τρόπο, «δια της πειθώ»!.
Κάποτε, και πριν ακόμα πάρει το πτυχίο δασκάλας, το είχε πει και στον ίδιο τον Μακαριστό Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Τιμόθεο:
– Εγώ Δέσποτα, άμα γίνω δασκάλα, θα σπάω όλες τις βέργες!
Ο Δέσποτας τη κοίταξε χαμογελώντας και της είπε:
– Καλά θα κάνεις παιδί μου!
Μόλις διορίστηκε στο πρώτο σχολείο στο Περιστέρι, είδε πως σε κάθε έδρα των δασκάλων είχε και από μία βέργα, στο δε γραφείο των δασκάλων είχε οκτώ βέργες!
Πάει λοιπόν ένα πρωί νωρίτερα, και σπάει όλες αυτές τις βέργες!
Στη συνέχεια προσπαθούσε να πείσει τους δασκάλους συναδέλφους της, και τον ίδιο τον διευθυντή λέγοντάς τους:
– Όταν ήρθα στο σχολείο σας και είδα στο γραφείο μου μια βέργα, νόμισα ότι την είχατε για να δείχνουμε στον πίνακα και στο χάρτη κάποια σημεία.
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα χρησιμοποιούσατε την ίδια βέργα για να δέρνετε τα παιδιά με τα τόσο ευαίσθητα χεράκια τους!
Σιγά σιγά τους έπεισε όλους και δεν είχαν ποια και εκείνοι το κουράγιο να δείρουν ξανά μαθητή!
Κάπως έτσι έγινε και με το επόμενο σχολείο στον Κολωνό, που πήρε μετάθεση.
Εκεί ήταν μαζί με τον σύζυγό της, δάσκαλο και αυτός και διευθυντή κάποιο κ. Φώτη.
Έσπασε και εκεί όλες τις βέργες, και έπεισε πρώτα πρώτα τον άνδρα της που ήταν σκληροπυρηνικός με τα παιδιά, να πάψει να τα δέρνει!
Ο κ. Φώτης ο διευθυντής αρχικά δεν συμφωνούσε, αλλά η Βασιλεία του είπε μια μέρα.
– Βρε Φώτη μου, με αυτές τις βέργες δέρνουμε τα χεράκια των παιδιών, πως το κάνει η καρδιά σας να τα βλέπετε να ματώνουν;
– Ας ματώνουν, απάντησε ο κ. Φώτης, και έβαλε πάλι τα παιδιά να του φέρουν άλλες βέργες!
Όμως η επίμονη και ευαίσθητη Βασιλεία, τις έσπασε και αυτές όλες το επόμενο πρωί!
Τότε ο διευθυντής την κάλεσε πάλι και της είπε:
– Βρε συ Βασιλεία, καινούργια μόδα θα μας βγάλεις τώρα, να καταργήσουμε τις βέργες;
Τότε η Βασιλεία του απάντησε ξανά:
– Μα βρε Φώτη, εσύ είσαι πολύ καλός άνθρωπος, πως διανοείσαι να χτυπάς μικρά παιδιά, και αυτό να το θεωρείς μάλιστα και σωστό παιδαγωγικό σύστημα;
Είχε τον τρόπο της η Βασιλεία, γιατί τελικά τους έπεισε όλους και εκεί, ακόμα και τον κ. Φώτη!
Το ίδιο έγινε και στο Δημοτικό Μπουρναζίου! Αφού και εκεί έσπασε όλες τις βέργες, κατάφερε και εκεί να καταργηθούν παντελώς από το σχολείο τους!
Χαρακτηριστικό της υπόθεσης ήταν, πως όταν ήταν να απολυθεί από την υπηρεσία, ο διευθυντής κάλεσε και τον Επιθεωρητή να πει και εκείνος διό λόγια στην εκδήλωση αποχαιρετισμού.
Ο Επιθεωρητής πήγε, έστειλε μάλιστα και ειδικό έπαινο στη Βασιλεία, για τον μοναδικό τρόπο που εξάσκησε το λειτούργημα τα παιδαγωγού!
Στην ομιλία του για την αποχώρηση της Βασιλείας από την υπηρεσία, έβγαλε λόγο, και μεταξύ των άλλων ανέφερε και τα εξής:
Φεύγει σήμερα από την υπηρεσία μας μια σπουδαία δασκάλα, η Μαρκάκη Βασιλεία, είναι εκείνη που έσπαγε τις βέργες, και που κατάφερε να μας πείσει και όλους εμάς, πως πρέπει να αλλάξει επιτέλους το παιδαγωγικό μας σύστημα. Αν και αργά, καταλάβαμε και όλοι εμείς πως το σύστημα με το ξύλο, δεν ήταν τελικά το σωστό…
Η Βασιλεία πήρε στα χέρια της τον Έπαινο, και έφυγε πλήρως ικανοποιημένη, πως τελικά έκανε το καθήκον της!
H γυναίκα αυτή και σήμερα που ζει στο διαμέρισμά της, κοντά στη Λένορμαν, παραμένει ένας ρομαντικός άνθρωπος, γελαστός και καλοσυνάτος, με το πάθος ακόμα να μεταδίδει τις γνώσεις της στους άλλους.
Είμαι τυχερός που τη γνώρισα!
