Όταν ήμουν δεκαεφτάρης, η νεολαία
το γλένταγε τα καλοκαίρια στα νησιά
ακριβώς όπως και σήμερα.
Βέβαια, όλα ήταν λιγότερα.
Ο κόσμος, τα φράγκα, τα σπίτια,
τ’ αμάξια και γι’ αυτό ανθρωπινότερα.
Την ”Κρουαζιέρα”
την έγραψα σε μορφή πρόσκλησης
για να καταφέρω
μια φιλεναδίτσα από το φροντιστήριο
να φύγουμε για διακοπές.
Πειραιώτης ων, εξ ου και το στιχάκι
”πάρε το Μετρό για Πειραιά”,
την έψησα.
Περάσαμε φίνα.
Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι.
Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας χώρισαν.
Έχω να μάθω νέα της από τότε.
Όμως τη θυμάμαι κάθε φορά
που τραγουδάω την ”Κρουαζιέρα”.
”Το πλοίο θα σαλπάρει το βραδάκι
πάρε το Μετρό για Πειραιά,
μέσα στο γλυκό καλοκαιράκι
να πάμε κρουαζιέρα στα νησιά.
Στο κύμα θ’ αρμενίζει το βαπόρι,
τ’ αγέρι θα μας παίρνει τα μαλλιά,
θα γίνουμε στον έρωτα μαστόροι
κι οι σκέψεις θα πετάξουν σαν πουλιά.
Άσε τον παλιόκοσμο να σκούζει
σε πλαζ, εστιατόριο, πανσιόν,
εμείς με σλίπινγκ μπαγκ και με καρπούζι
θα κάνουμε το γύρο των νησιών.
Γυμνοί θα κολυμπάμε στ’ ακρογιάλια,
τον ήλιο θ’ αντικρίζουμε ανφάς,
θα σ’ έχω σαν κινέζικη βεντάλια
και στο γραφείο δε θα ξαναπάς.
Α, α, κρουαζιέρα θα σε πάω
Α, α, γιατί σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω.
Α, α, Μύκονο και Σαντορίνη,
Α, α, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι.”
Βαγγέλης Γερμανός
Πηγή: Πρόσωπα
