Της Εύας Τορνεσάκη
Η Γερόντισσα τόνιζε την επαφή με τα δημιουργήματα του Θεού, αστέρια,
δέντρα, λουλούδια, πουλιά, ζώα, θάλασσα, βουνά κλπ. για να συγκινείται η ψυχή
από αυτό το μεγαλείο, από αυτήν την αρμονία που στρέφεται, όπως έλεγε, συνέχεια
στο Θεό και τον υμνεί… Όποιος καθαρίσει την δική του ψυχή, μπαίνει κι αυτός μέσα
στην χορωδία αυτή την αρμονική των φυσικών στοιχείων και όλοι μαζί έχουν μια
κοινή προσευχή και αναφορά στο Θεό… Αυτό το ερμήνευε ο π. Αντώνιος και έλεγε
ότι η Γερόντισσα «άκουσε τους λόγους των όντων» και εναρμονίζει την δική της
προσευχή μαζί τους… Αυτό το εξέφραζε παραστατικά η Γερόντισσα Γαλακτία σε μία
μεσημβρινή προσευχή της που υπάρχει ηχογραφημένη και έχει αναρτηθεί στο
διαδίκτυο: «Όσα αστέρια έχει ο ουρανός, όσα σύννεφα, όσα δέντρα έχουν οι κάμποι,
όσα φυτά, όσα λουλούδια μυρίζουνε και μοσχοβολούνε για σένα…κλπ.».
Κυρίως, όμως, τόνιζε ότι η γνωριμία και η ένωση με τον Χριστό γίνεται μέσα
από τους ανθρώπους και ειδικά τους πονεμένους, τους στερημένους, τους
κατατρεγμένους. Οι άνθρωποι είναι οι ζωντανές εικόνες Του. Και οι πονεμένοι είναι
οι κατ’ εξοχήν αδελφοί Του που φέρουν πάνω τους σταυρικά σημάδια. Γι’ αυτό
μοιάζουν πιο πολύ στο Χριστό. Είναι πιο κοντά Του αυτοί. Οπότε, όσο αγαπούμε
αυτούς και φεύγουμε από την αγάπη για το τομάρι μας, τόσο ενωνόμαστε με τον
Χριστό! Όταν την ρωτούσες: πες μας τα βασικά για να σωθούμε, απαντούσε:
− Τέσσερα κυρίως θέλει ο Χριστός:
Α) Μετάνοια για να έλθει η Χάρη Του και να δούμε τα χάλια μας πιο πολύ.
Να κλάψουμε και να αλλάξουμε. Να ξεπλυθούμε. Να εξομολογηθούμε. Να
καθαρίσουμε. Η μετάνοια μασε πάει στον παράδεισο.
Β) Ταπείνωση. Αυτή ανοίγει την πόρτα του παραδείσου. Να ξέρομε τα χάλια
μας και να μην έχομε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Και ό,τι καλό κάνομε να
ξέρομε ότι είναι του Χριστού και να Τον δοξάζομε. Τα κακά είναι δικά μας και
πρέπει να ταπεινωνόμαστε και να μετανοούμε. Όποιος το καταλάβει,
φωνάζει συνέχεια: «Κύριε έλεος, έλεος, έλεος». Και τονε λυπάται ο Χριστός
και τονε σηκώνει και κάνει ο άνθρωπος αυτός τα αδύνατα δυνατά στην ψυχή
του… Αλλά κατέχει (ξέρει-γνωρίζει) πως όλα είναι του Χριστού. Μόνο η
διακονιά (ζητιανιά) του ελέους είναι δική του. Και δεν καυχάται για πράμα
(για τίποτα).
Γ) Σιωπή. Αν θεωρείς υπόδικο τον εαυτό σου στο Χριστό δεν κρίνεις κανένα.
Λες για κάθε κακό που θα ακούσεις σε βάρος κάποιου: «Εγώ είμαι χειρότερος.
Ο Θεός να μας συγχωρήσει όλους». Έτσι ο Θεός συγκινείται και ακούς μέσα
από την σιωπή την δική σου, την ακατακρισία, ακούς…την γλώσσα του
παραδείσου! Η σιωπή είναι η διάλεκτος εκεί… Με άλλο τρόπο καρδιακό
μιλούνε και συνεννοούνται…(ενν. τον ενδιάθετο Λόγο).
Δ) Η αγάπη. Η μετάνοια καθαρίζει και φωτίζει και σε πάει στον παράδεισο.
Σου δείχνει το δρόμο. Η ταπείνωση ανοίγει την πόρτα για να ασφαλίζει την
Χάρη μέσα σου. Και η αγάπη σε ρίχνει στην αγκαλιά του Χριστού! Σε κάνει
ένα με Αυτόν! Όποιος ενωθεί με τον Χριστό, δε ζει για τον εαυτό του. Ζει για να δοξάζει τον Θεό και να θυσιάζεται για τους άλλους ανθρώπους! Εκεί
βλέπει τον Χριστό! Το «γλέντι» του είναι η θυσία για τους άλλους… Η
ελεημοσύνη εν κρυπτώ (αυτή η τελευταία φράση ήταν η πιο συνηθισμένη και
η πιο αγαπημένη της) αυτή αρέσει στο Θεό. Αυτή είναι το καλύτερο
καλλυντικό για την ψυχή. Να την αγαπήσετε…
