Έχουμε ορίσει άφιξη ηθοποιών για τις εννέα το πρωί και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας όπως και ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι εκεί από τις οκτώ και μισή όμως η Μαίρη Αρώνη αργεί.
Πάει δέκα, κοντεύει έντεκα και δεν εμφανίζεται οπότε αρχίζει ένας δικαιολογημένος εκνευρισμός, όταν σε μια στιγμή λέει ο Κωνσταντάρας βαλτός από τους άλλους:
”Κατάλαβες, κύριε, με αργεί και μας έχει εδώ στημένους, εμ θα πρέπει να της κάνουμε και χειροφίλημα.”
”Τι χειροφίλημα;” λέει αγριεμένος ο κατά τα άλλα καλοκάγαθος Αυλωνίτης, που όμως δεν έχει ξαναδουλέψει με την Αρώνη.
”Έτσι είναι, Βασίλη μου,” συνεχίζει ο Κωνσταντάρας.
”Η κυρία Αρώνη είναι του Εθνικού Θεάτρου, παίζει στην Επίδαυρο, άρα, θέλει χειροφίλημα.”
”Δεν είσαι καλά ρε που θα τη χειροφιλήσω κιόλας, που μ’ έχει στημένο από το πρωί.
Δεσπότης είναι ή Μητροπολίτης;”
Στο μεταξύ, μπαίνουν και οι άλλοι στο ψιλό γαζί με στόχο τον Αυλωνίτη.
”Δε γίνεται να μην της κάνεις χειροφίλημα Βασίλη!
Είναι ικανή να θυμώσει και να φύγει.
Έτσι το έχουνε στο Εθνικό: καλημέρα και χειροφίλημα.”
Τούρκος ο Αυλωνίτης.
”Εγώ χειροφίλημα, κομμένη.
Αν δεν σας κάνω, φωνάχτε άλλον.
Άσε δηλαδή που θα τ’ ακούσει χύμα μόλις έρθει.
Ποια νομίζει ότι είναι η μαντάμ;”
Κάποια στιγμή καταφτάνει η Αρώνη, αεράτη, φουριόζα, αξιαγάπητη, και μόλις βλέπει τον Αυλωνίτη ορμάει πάνω του χωρίς να μας πει καλά – καλά μια καλημέρα.
Τον αγκαλιάζει ενθουσιασμένη
και αρχίζει να του λέει,
εντελώς βέβαια απροειδοποίητη για όσα έχουν προηγηθεί.
”Βασίλη Αυλωνίτη!
Δεν ξέρεις πόση είναι η χαρά μου που θα παίξω μαζί σου!
Είσαι ο αγαπημένος μου, είσαι σπουδαίος κωμικός, είσαι μεγάλος ηθοποιός, και αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου.
Να παίξω μια μέρα με τον Βασίλη Αυλωνίτη!”
Και δεν του τα έλεγε ψέματα όλα αυτά, ούτε για να δικαιολογήσει την αργοπορία της.
Τα έλεγε γιατί τα πίστευε.
Και τότε είδαμε όλοι μας, το πιο… τρελό εκείνης της ημέρας.
Ο Αυλωνίτης, που πραγματικά τα είχε χάσει μπροστά σε αυτόν τον χειμαρρώδη ενθουσιασμό, της αρπάζει το χέρι και της λέει:
”Κυρία Μαιρούλα μου!
Το χεράκι σου να σου φιλήσω.
Δώσε μου το χεράκι σου,γιατί κι εγώ, αυτό έλεγα τόση ώρα.
Πότε θα έρθεις, να σε γνωρίσω από κοντά!”
Σαν σήμερα, το 1992, η Μαίρη Αρώνη έφυγε από τη ζωή.
………………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Λαζαρίδη:
Φλας Μπακ – Μια Ζωή Σινεμά
Πηγή: Πρόσωπα
