Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Πώς μπορείς να σκεπάσεις απαλά τον πόνο;
Ουρλιάζεις;
Τραγουδάς;
Σωπαίνεις;
Γράφεις;
Τίποτα και όλα μαζί;
Είχα πει ότι δε θα σεργιανίσω ΠΟΤΕ στη σελίδα σου εδώ .
Ας καταργηθεί επιτέλους αυτό το επίρρημα από την νεοελληνική .
Θέλω να αλλάξω, το φόντο, την αρχική οθόνη, το κλείδωμα οθόνης, όλα στο κινητό μου .
Σαν κυλιόμενη σκάλα περνάω όλες τις φωτογραφίες που ανέβασες.
Τρέχοντας μη σκοντάψω πάλι.
Σταματάω εδώ.
Γελάς ….
Μακάρι και εκεί που είσαι να γελάς.
Τρία χρόνια …αλλά αφού αντέχει δίχως σου η μάνα …σωπαίνουμε όλοι .
Ψηλαφίζω τα χρόνια που μας χάρισες.
Αυτά τα δικά μας φυλαχτά.
Δεκαοκτώ ήταν.
Τότε απλά, καθημερινά.
Τώρα σημαντικά και πολύτιμα.
Τότε που από το καλοκαίρι δεν ξορκίζαμε τον Αύγουστο.
Που τα Χριστούγεννα ήταν γιορτή και η Ανάσταση δεν είχε γρατζουνιές.
Τότε που στο όλοι μαζί δε μετρούσαμε απώλειες.
Που δεν σκόνταφταν λέξεις στις γωνίες της καρδιάς, που η καρδιά δεν είχε γωνίες.
Τότε που δε σωπαίναμε στο τραγούδι, που δεν κρύβαμε τα πόδια στο χορό.
Που λέγαμε χρόνια πολλά από συνήθεια, που αρμενίζαμε σε μέλλοντες και βουτούσαμε στα βάθη τους.
Τότε που δεν ξέραμε πόσο αδύναμοι είμαστε μπροστά στο Θεό, πόσο ηττημένοι από μια στιγμή.
Τότε που οι άσχημες ειδήσεις δεν αφορούσαν εμάς.
Που η πανσέληνος ήταν ολόκληρη και οι άγγελοι δεν είχαν την μορφή σου.
Λάβαρα τα χρόνια που φυλάξαμε και ας περπατούν τώρα χέρι χέρι με τρία άδεια χρόνια.
Μακάρι εκεί που είσαι να μην υπάρχει χρόνος, να μην υπάρχουν τρία άδεια χρόνια.
Μακάρι κι εσύ να αντέχεις μακριά μας…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Θεία του Μιχάλη Λαζανάκη, που έφυγε από τη ζωή ξημερώματα της 20ης Αυγούστου, λίγα μέτρα από το σπίτι του στον Αμπελούζο.
Το Μιχαλιώ ήταν μόλις 18 χρόνων!
Ο θάνατός του συγκλόνισε τη Μεσαρά, το Ηράκλειο και την Κρήτη ολόκληρη…
Η απώλειά του, τρία χρόνια μετά, συνεχίζει να συγκλονίζει.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε η μνήμη του να είναι αιωνία, στη Γειτονιά των Αγγέλων, κοντά στο Θεό…
