Στη Μεσαρά των θρύλων και των παραδόσεων ο Λόγιος της μεγάλης προσφοράς και αντρειοσύνης ήταν Άγιος για τους Μεσαρίτες.
Ένας Άγιος του καιρού του…
Αλλά με άρματα, τιμωρός και προστάτης κάθε καταπιεσμένου και κυνηγημένου χριστιανού.
Δεν θα ξεχάσω τους παλιούς Μεσαρίτες που λέγαν ότι στην αχλάδα που τον κρέμασαν τρεις μέρες και τρεις νύχτες φαινόταν μια λαμπάδα να σιγοκαίει…
Σημάδι αγιοσύνης!
Δεν θα ξεχάσω τους παλιούς Μεσαρίτες που λέγαν ότι από τον τάφο του Λόγιου έπαιρναν χώμα και το έκανα χαμαΐλια, για να τους προστατεύει…
Δεν θα ξεχάσω τους παλιούς Μεσαρίτες που λέγαν ότι άφηναν πάνω στον τάφο φαγητό τις μεγάλες γιορτές και σκόλες φαγητά, για να φάει όποιος περάσει και να συγχωρήσει τον ήρωα!
Και τα φαγητά αυτά δεν τα πλησίαζαν τα ζώα…
Θυμάμαι επίσης στη δεκαετία του 1990 που είχε γίνει μια προσπάθεια αγιοποίησης του, αλλά δεν προχώρησε…
Δεν είμαι ειδικός στο θέμα…
Πιστεύω όμως ότι ο τόπος μας έχει χρέος στο μεγάλο Χαΐνη…
Μεγάλο χρέος…
Τα 200 χρόνια από το θάνατό του το 2011 πέρασαν απαρατήρητα…
Ας αναδείξουμε την προσφορά του και ας τη μεταδώσουμε στη γενιά που έρχεται…
Ζ. Κ.
