Όλοι οι πατέρες στις μονές και στα καλύβια το βράδυ της Κυριακής μετά τον εσπερινό της συγχωρέσεως και το απόδειπνο κλείνονται στα κελιά τους.
Βγαίνουν μόνο για τα απολύτως αναγκαία.
Τράπεζα για φαγητό δεν στρώνεται αυτές τις τρεις μέρες, παρά μόνο για τους επισκέπτες, λίγο τσάι και λίγα παξιμάδια.
Για τρείς μέρες βγαίνουν από το κελί τους μόνο για να πάνε στην εκκλησία για τις ακολουθίες.
Για τρεις μέρες δεν τρώνε παρά μόνο όσοι για λόγους υγείας επιβάλλεται.
Για τρείς μέρες κάποιοι από αυτούς δεν πίνουν ούτε νερό (μπορεί να ακούγεται υπερβολικό μα είναι όντως αληθινό και πολλοί από εμάς το έχουμε ζήσει σε τυχόν επισκέψεις μας τέτοιες μέρες).
Για τρείς μέρες σιωπούν.
Είναι ακόμη πιο «μαζεμένοι» από ότι συνήθως.
Για τρείς μέρες μένουν κατά το ανθρωπίνως δυνατόν άγρυπνοι.
Για αυτές τις τρείς μέρες κάνουν αδιάλειπτη προσευχή.
Άλλοι όρθιοι,
άλλοι γονατιστοί,
άλλοι με μετάνοιες ακόμη κι αυτοί οι ανήμποροι που στα κρεβάτια τους ανίκανοι να σηκωθούν είναι, βρίσκονται με ένα κομποσκοίνι στα χέρια τους και ψελλίζουν. Ψελλίζουν την ευχή.
Μια ευχή που περιλαμβάνει άπαντι τω κόσμω.
Μια ευχή που ξεκινά από τα φθαρτά τους χείλη και φτάνει εκεί ψηλά στα ουράνια και παντοτινά!!!
Ας έχουμε την ευλογία τους!
Καλή Σαρακοστή και με το καλό στην Ανάσταση!
Πηγή: Π. Βασιλειος Καραγιωργος
