Της Έφης Μιχαλάκη*
Το βιος μου μάνα καίγεται, καήκα ντα σφαχτά μου,
φουνάρα οι νιόβυζες ελιές, τ’ αμπελοπέρβολα μου..
Μουχλιάσματα τση μέρας μπλιό, εμπήκε στα χωργιά μας,
για μιάς καϊναντήσανε ούλα τα λιόδεντρα μας,
Κι ήκαψε αμπέλια κίρικα, χρουσά σπαρτά λουβιώνες,
στα Πλατανόριμα ήσανε αθούβαλη οι ροδώνες.
Στ’ Αμμούδια ετουμπανιάσανε ούλα τα πρόβατα μου,
και στάχτες εγενίκασι ούλα τα ονείρατά μου..
Να βγούμενε απ’ τσι φλόγιτες, δεν έχομε άλλη ολπίδα,
όξω και μας σε λυπηθεί ο Θιός και κάμει καταιγίδα…
** Ο έμορφος Άη Βασίλης κι ένα μέρος αυτού του Παραδείσου καίγεται ανηλεώς, και δεν είναι η πρώτη φορά..
Απ’ το κρεβάτι του πόνου – με το δικό μου τρόπο αφού άλλο πράμα δεν ημπορώ να κάμω- στέλνω όλη μου τη κατανόηση και την αγάπη στοι πολλά δικιμαζόμενους Άη Βασιλειώτες..
* Η Έφη Μιχαλάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή τους Παρανύμφους Αστερουσίων
