Γράφει η Όλγα Τσιτάκη – Μπελιβάνη
Τα θαύματα γίνονται όταν δεν περιμένεις ..Το 2014 το κράτος αποφάσισε να κόψει την αναπηρική σύνταξη της ανάπηρης μητέρας μου γιατί λέει έπρεπε να πέσει σε γήρατος…Έτσι δεν έφταναν τα χρήματα του ταμείου ανεργίας να τις πάρω πάνες ακράτειας. Οι εποχικοί υπάλληλοι το χειμώνα πέφτουμε στο ταμείο, άλλο έσοδο δεν έχουμε… Θυμούμαι άπλωνα τα σεντόνια στα σκοινιά και έβρεχε και έκλαιγα.. Κατηφόριζαν τα δάκρυα μου σαν λάβα ηφαιστείου στα μάγουλα μου τα έσβηνε η βροχή. Δεν ζητάω διαμάντια ρε γαμωτι ..το αυτονόητο ζητάω ..Να μπορώ να φροντίσω την μανούλα μου ζητάω ψιθύρισα ..σκέφτηκα ..δεν θυμάμαι ακριβώς ..Ήταν τόσο γοερό το παράπονο μου που γύρισε ο θεός και με ξανοιξε ..Περνούν μερικές ημέρες και ήμουν εδώ στο διαδίκτυο και διαβάζω σε μια ομάδα κοινωνικής φροντίδας το εξής ποστ..
“Σκοτώθηκε ο αδελφός μου σε τροχαίο ..υπάρχει κάποιο μοναστήρι να πάω να ανάψω ένα κερί να διαθέσω και ένα χρηματικό ποσό ..ξέρετε κάποιο να έχουν ανάγκη;” Και με όλο το θράσος που έχει η ζωή γράφω σε σχόλιο ” άσε κοπελιά μου τα μοναστήρια και βοήθησε εμένα” Αμέσως μου απαντά η Νεκταρία έτσι την έλεγαν την κυρία στο μεσενγκερ ” τι βοήθεια θέλεις κορίτσι μου;” Της εξήγησα και μου είπε ” Πιο είναι το κοντινοτερο σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκη από εκεί που μένεις ; Της είπα στου Κοκκινη..Της έδωσα τα στοιχεία μου..Και μου είπε να πάω αύριο..
Πήγα αμφιβάλλοντας λίγο ..και είχε πληρώσει τρία πακέτα πάνες ..Όταν πήγα να φύγω γυρίζει ο υπεύθυνος κος Σκουλάς που μου έδωσε την απόδειξη και μου λέει ”
– Δεν θα έρχεσαι οπότε να ναι ”
– Δηλ του απαντώ ..
– Θα έρχεσαι κάθε 22 του μήνα
– Η κυρία είχε πληρώσει για ένα χρόνο
Τα δάκρυα μου τώρα ενώ οδηγούσα ήταν από χαρά. Πήγα να βρω την Νεκταρία Βασιλάκη ..έτσι την έλεγαν να την ευχαριστήσω και δεν υπήρχε κανένα στοιχείο στο προφίλ ..Ούτε η εικόνα με το πένθος ..τίποτα ..ούτε το ποστ.. Προπαραμονή Χριστουγέννων πήγα να πάρω τελευταία φορά νόμιζα και μου λέει ο υπεύθυνος. Τώρα πλέον ο Χαλκιαδακης σας κάνει δωρεάν για όσο δεν μπορεί η μανούλα σας
Μόλις η μητέρα μου πήρε ξανά τη σύναξη της, και μάλιστα για τρία χρόνια μαζεμένα.. πήγα και ζήτησα να δώσουν σε κάποιο άλλο ανήμπορο την προσφορά τους, γιατί σκέφτηκα σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι σαν και εμένα.. αφού έγραψα στην εφημερίδα ευχαριστήριο για όλο αυτό που έκαναν. Σήμερα τακτοποιούσα τα χαρτιά μου και βρήκα κάποια από τα δελτία αποστολής
..Αυτό το κοινοποιώ για να σας δείξω να μην απελπίζεστε. Ο θεός στέλνει βοήθεια πάντα..
Δεν είναι ντροπή να ζητήσετε βοήθεια ..Όλοι οι άνθρωποι έρχεται κάποια στιγμή που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν υλικά , πνευματικά ..οτιδήποτε ..Είναι σαν τα πουλιά με τις σπασμένες φτερούγες που χρειάζονται βοήθεια για να ανοίξουν τα φτερά τους.. Έτσι ήμουν και εγώ ένα πουλί με βρεγμένες φτερούγες μόνο που εγώ είχα μια μάνα στη φωλιά να περιμένει.. όπως παρατήρησε μια κοπέλα την Ηγουμένη της Καλυβιανής την έλεγαν Νεκταρία Βασιλάκη…
