Η Ελληνική κυβέρνηση, επί Όθωνα, τον συνέλαβε το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας με την κατηγορία της «προδοσίας». Όταν αποφυλακίστηκε, ήταν σχεδόν τυφλός.
Μετά από 1,5 χρόνο τον ελευθέρωσαν και κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά.
Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε πόστα, είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση, μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή!
Αυτή ήταν η ανταμοιβή του μεγάλου οπλαρχηγού Νικηταρά, στον αγώνα για την ελευθερία της Πατρίδας.
Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Μεγάλης Δύναμης ( Ρωσίας), αυτός απεστάλη απ’ τη Ρωσική κυβέρνηση στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός.
Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.
– Τι κάνετε στρατηγέ μου;” ρώτησε ο ξένος
– Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα” απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
– Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;” επέμενε ο ξένος.
– Η πατρίδα, μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος” απήντησε περήφανα ο Νικηταράς.
Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.
Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:
– Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!”
Στις 25(ή 27) του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος.
Το τέλος του μεγάλου οπλαρχηγού Νικηταρά του Τουρκοφάγου
