Του Γιώργου Μαμάκη
Το Σεϊτάν λιμάνι για να το βρεις θα πρέπει να ιδρώσεις, περπατώντας, αλλά άμα το ανακαλύψεις και το αδράξεις με το βλέμμα, δεν φεύγεις παρά
μόνο πετώντας.
Είτε με τα φτερά των αισθήσεων είτε με της φαντασίας…
Πρέπει να είσαι ειδικευμένος μύστης της κρητικής σοφίας και ομορφιάς, για να μπορείς να εντοπίσεις και να σου αποκαλυφθεί αυτή, αλλά και τόσες άλλες γωνιές, του ξεχωριστού αυτού πλανήτη που εξουσιάζει με την τροπική του πολυμορφία το κέντρο της Μεσογείου…
Είναι αλήθεια πως ολόκληρη αυτή η περιοχή του Ακρωτηριού στα Χανιά μοιάζει με ένα θυσανωτό μετερίζι στεριάς που πασχίζει να ξεκολλήσει από την Κρήτη και να τεντώσει το κορμί του βαθιά μέσα στον κυκλώνα του γαλάζιου στην ωραιότερη γωνιά της Μεσογείου.
Διακόσια μέτρα διαμετρικής διάσχισης του βραχότοπου από τον δρόμο θα μας φέρει στο χείλος ενός γκρεμού που θα μας αποκαλύψει αυτό το υπέροχο φιδίσιο στρίμωγμα της θάλασσας στον καταληκτικό βυθό ενός ιδιόμορφου στενού φαραγγιού.
Το ηλεκτρικό πράσινο του βυθού, όπως αναφέρει ο Κυριάκος Παπαγεωργίου, το χρώμα του μαγνήσιου της πέτρας, το τεφρό, το χρώμα του γραφίτη ώς και το πράσινο του χαλκού, συντονίζονται όλα σε μια λεκάνη στριφογυριστή, για να φτιάξουν, με χρωστήρα ένα ονειρεμένο τοπίο!
Επιστρέφοντας λοιπόν από το ξηροτράχαλο έδαφος της ακρωτήριας Κρήτης στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχει σφηνωθεί, δίχως να φεύγει, μια θαλασσινή ερπύστρια που ανέλαβε να συντονίσει το έργο της οπτικής μνήμης με βάση τα αυθόρμητα κριτήρια του θαυμασμού και του δέους.
Μια σφηνοειδής γραφή των κυμάτων που γράφτηκε με θαλασσινό μελάνι στα βράχια της κρητικής γης μεγαλοποίησε τις εκπλήξεις πολλαπλασιάζοντας τους ενισχυτές των εντυπώσεων!
