Του Γιώργου Μαμάκη
Στο αμπέλι τα καλημερίσματα, αγουροξυπνημένα, σεπτεμβριάτικα, να τρυγήσουν γρήγορα μη τους προλάβει η βροχή.
Το ραντεβού του αποκαλόκαιρου σημαίνει την έναρξη της μουστιάς. Θα είναι καλή η χρονιά; Θα βγει καλό το σταφύλι; Θα είναι αρκετό; Θα μας αφήσει ο καιρός να κόψουμε και να πατήσουμε την ώρα που πρέπει;
Θα γεμίσουν οι δεξαμενές; Θα πάει καλά η ζύμωση;
Η ώρα του τρύγου για τον οινοποιό είναι όπως η ώρα του σέρβις για την επαγγελματική κουζίνα, όπως ο τελικός του πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο, όπως όταν μπαίνει στον μήνα της η εγκυμονούσα.
Αδρεναλίνη στο κόκκινο, αγωνία μπερδεμένη με χαρά και προσμονή.
Όλη η χρονιά θα κριθεί από τους καρπούς που θα συλλέξει ο τρυγητής τούτην εδώ την εποχή. Για αυτό είναι κρίσιμος ο τρύγος, ένας μικρός πόλεμος στην άκρη του αποκαλόκαιρου, κάθε αποκαλόκαιρου από καταβολής κόσμου.
Λένε πως «το κρασί φτιάχνεται στο αμπέλι». Πράγματι έτσι πρέπει να είναι.
Το κρασί να έχει τη γεύση του αμπελώνα, δηλαδή του καρπού και του terroir. Να το πίνεις και να είναι σα να δαγκώνεις μια γινωμένη ρώγα.
Η αγωνία του οινοποιού είναι να περιφρουρήσει το σταφύλι, κι από την ώρα που θα κοπεί από το κλήμα μέχρι τη στιγμή που ως μούστος πλέον θα έχει αποζυμώσει, να λειτουργεί ως γονιός που παρακολουθεί το παιδί του, σκυμμένος πάντα από πάνω του, χωρίς όμως να παρεμβαίνει, παρά μόνο αν υπάρξει σημαντική ανάγκη!
