Από τη Φανή Πλατσατούρα
Ένα παιδί ανεβαίνει πάνω στη σκηνή. Χαμογελάει όλη την ώρα, χοροπηδάει μαζί με το λάουτό του, με τα χέρια ψηλά χειροκροτεί. Από κάτω νεαρόκοσμος. Φοιτητές, ζευγάρια, ανάμεικτες παρέες με μια μπύρα στο χέρι. “Γεια σας ωρέ κοπέλια” φωνάζει από το μικρόφωνο και ανοίγει το πρόγραμμά του με την “Πλύστρα του Ουρανού”.
Φοράει τζιν παντελόνι, καρό πουκάμισο και αθλητικά παπούτσια. Δεν ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο που έχει συγκεντρωθεί από νωρίς το απόγευμα της Τρίτης σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο Βράχων. Λένε ότι οι καλλιτέχνες δεν έχουν ηλικία. Ο Γιάννης Χαρούλης έχει. Είναι ένα παιδί με άσπρα μαλλιά…
3,5 ώρες πρόγραμμα, δίχως διάλειμμα. “Σου μιλώ και κοκκινίζεις” “Μαύρη Πεταλούδα”, “Της λήθης το ποτάμι”. Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται οι αγαπημένοι του: Παπάζογλου, Μπέλλου, Ξυδούς, Παπακωνσταντίνου, Αγγελάκας.
Τι υπογραμμισμένο επίτιτλο να βάλεις σ΄ αυτή τη συναυλία; “έντεχνη”, “ροκ”, “παραδοσιακή”; Σκέφτεσαι ότι η μουσική δεν τεμαχίζεται σε είδη. Το γρατζούνισμα που σου άφησε στην ψυχή περιγράφεται με λέξη; Ε, αυτή ταιριάζει. Κόλλα την!
Στις πρώτες θέσεις παρακολουθεί το πρόγραμμα ο Μίλτος Πασχαλίδης. Ο Χαρούλης ερμηνεύει τον “Ακροβάτη” του, ο Πασχαλίδης ανεβαίνει πάνω στη σκηνή. Μαζί, ένα σώμα, λένε λόγια: “Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δεν κλαίει…”. “Για την Ελλάδα, αυτό το τραγούδι”, ψιθυρίζουν. Σιωπή…
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο Γιάννης Χαρούλης κλείνει τα μάτια και τραγουδά τον πόνο. Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου και “πώς να σ’ αποχωριστώ και πώς θα σου μακρύνω, και πώς θα ζήσω δίχως σου, το χωρισμόν εκείνο”. Οι άσπροι βράχοι του θεάτρου ενώνουν τις ρωγμές τους. Απέναντι τρεις τσιμεντένιες πολυκατοικίες. Κόσμος στα μπαλκόνια και καπνός. Σηκώνουν τσιγάρο οι λέξεις “Ξενιτιά”, “Έρωτας”, “Θάνατος”, “Αποχωρισμός”…
Δίπλα του στη σκηνή οι συνεργάτες του. Ο Παυλής Συνοδινός και ο Κωνσταντής Πιστιόλης. Κιθάρα και πνευστά. Τους δίνει το μικρόφωνο. Ο ένας τραγουδά για την Κρήτη, ο άλλος για την Ήπειρο. “Μια ομορφιά η Ελλάδα όλη”, συμπληρώνει εκείνος. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ο ντράμερ Γιώργος Τόλιος (γνωστός από τις “Τρύπες”) να δίνει τον ρυθμό.
Το φαινόμενο “Γιάννης Χαρούλης” πρέπει κάποια στιγμή να αναλυθεί. Γεμίζει συναυλιακούς χώρους δίχως να προμοταριστεί από τον Τύπο. Απασχολεί κοινό και δημοσιογράφους χωρίς να δίνει ο ίδιος καμία λαβή ή περαιτέρω σύσταση. Οι εμφανίσεις του είναι “sold out” και ας έχει βγάλει τρεις μόνο δίσκους. Ίσως πάλι, να ήταν καλύτερο να μην δοθεί καμιά εξήγηση. Η λέξη “επιτυχία” θεωρείται ακόμη ποινικό αδίκημα στην Ελλάδα, είχε πει κάποτε η αείμνηστη Ελένη Βλάχου…
Πηγή: http://newpost.gr/
(Φωτογραφίες από τη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στη Γαλιά το καλοκαίρι του 2014)
