Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Έλα δα, καμάρι μου, κοντοσίμωσε γιατί ‘χω να σου ‘ξωμολογηθώ και να σου ‘ρμηνέψω.
Εγνώρισα, κι αν δεν εγνώρισα, στη ζωή μου αθρώπους του κοινωνικού περιθωρίου.
Εγνώρισα μιλιούνια χασικλήδες, γλεντιστάδες, πιοτήδες, κουζουλούς, φυλακόβιους, αντισυμβατικούς, αναρχικούς, πάμφτωχους, διακονιάρηδες, αντάρτες, ανυπόταχτους.
Με τραβούσε, από τα παιδικά μου, το περιθώριο, μα δεν ετόλμησα ποτέ μου να το κάμω κεραμίδι στην κεφαλή μου.
Γιατί το περιθώριο θέλει κότσια, κι εγώ δεν είχα.
Κάθε φορά που εφίλιωνα με κάποιο άθρωπο του περιθώριου, έλεγα μέσα μου ”μόλις μου παντάξει ένας σκάρτος, θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου”.
Ήμουνα βέβαιος, το ευχόμουνα κι όλας να γνωρίσω έναν σκάρτο περιθωριακό, για να ‘χω μια δικαιολογία να ξεκόψω.
Ε, δε βρήκα, μήτε έναν.
Δεν ξέρω, και δε μ’ ενδιαφέρει τι έκαναν μεταξύ τους, εγώ μιλώ για τον τρόπο τους απέναντι στην αφεντιά μου.
Όπως τους εκτιμούσαν με εκτιμούσαν και όπως τους τιμούσαν με τιμούσαν.
Ακόμα και σήμερα, που σκάβω το λαγούμι μου στη μάνα γης, ψάχνω και φιλιώνω με τέτοιους αθρώπους.
Κι ακόμη και σήμερα λέω στον απάτο μου ”μόλις μου παντού ένας σκάρτος, μήτε την κεφαλή μου δε θα ματαγυρίσω”.
Στοίχημα βάνω πως δεν πρόκειται να μου παντρευτεί μήτε ένας.
Εγνώρισα μιλιούνια κι από τους άλλους, καμάρι μου.
Της κανονικότητας, της αδιατάραχτης νομιμότητας και νομιμοφροσύνης, του ατσαλάκωτου καθωσπρεπισμού, της κυριλέ συμπεριφοράς, της πιθηκιστικής επιδειξιομανίας, του καθιερωτικού σνομπισμού, της κιτσολαγνείας και του ”ξέρεις ρε ποιός είμαι εγώ;”.
Εγνώρισα αθρώπους που μέχρι και το πετσί τους είχε τη μυρωδιά του μοσχολίβανου και τα γόνατά τους είχαν πετσιάσει από τα γονατίσματα μπροστά σε κονίσματα.
Αναγκαστικά, σ’ αυτόν τον κόσμο της καθιερωμένης κοινωνικότητας έζησα, γιατί (το ‘παμε αυτό) μου λείπανε τα κότσια για ν’ αποδράσω.
Κάθε φορά, που λες, που έκανα φιλιά με έναν άθρωπο ”κανονικό”, έλεγα στον εαυτό μου ”άμα και τούτος δεν αποδεικνύεται σαν και τους άλλους κανονικούς σκάρτους, θ’ αγαπήσω τον τόπο που και οι δυό μας ζούμε”.
Αμ, δε…
Και δωσ’ του και ψάχνω. Και όσο ζω θα ψάχνω.
Θα ψάχνω να βρω έναν σκάρτο στο περιθώριο και έναν σωστό στον καθωσπρεπισμό.
Όσο ψάχνω, ζω !
* Ο κ. Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος, με καταγωγή από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς.
