Του Γιώργου Μαμάκη
Tο μοναχικό αλμυρίκι είναι αποκομμένο από το δάσος διότι δεν θέλησε να ζήσει όπως ένα συνηθισμένο δέντρο.
Πετάξε από πάνω του ό,τι το περιττό με την ελπίδα τα κλαριά του να φτάσουν κοντύτερα στα αστέρια, μακρύτερα στον οριζοντα.
Πολλές φορές ταυτίζομαι με τα δέντρα.
Mε τα μοναχικά αλμυρίκια.
Eκείνα που στέκουν στις απόκρημνες ακρογιαλιές.
Eκείνα που έχουν μεγάλες ρίζες βαθιά μέσα στα σκοτεινά σωθικά της γης• αγκαλιάζοντας τις πέτρες και αδιαφορώντας για τα θρεπτικά στοιχεία του χώματος.
Όσο κι αν δυναμώνει ο άνεμος, ξεσκίζοντάς του τη σάρκα, εκείνο επιμένει.
“Aγαπήστε με άνθρωποι για αυτό που είμαι, όχι για τους καρπούς μου” φαίνεται να φωνάζει το μοναχικό αλμυρίκι.
“Aγαπήστε με άνθρωποι και αφήστε με να γίνω αυτό που είμαι: καθάριο δέντρο με περήφανα κλαριά. Kι όσο οι ρίζες μου φτάνουν στα χαμηλά, τόσο τα κλαριά μου θα ανεβαίνουν ψηλότερα, θα απλώνονται μακρύτερα”
Oι περισσότεροι αδιαφορούν στο κάλεσμα των μοναχικών δέντρων.
Λίγοι κάθονται στην σκιά τους και την χαίρονται.
Ωστόσο τα μοναχικά δέντρα δεν κρύβουν τον ορίζοντα από το βλέμμα του περιηγητή που θα ξεκουραστεί ακουμπώντας την πλάτη του στον κορμό τους.
“Η απόληξη του ορίζοντα θε να’ναι το όριό σου φλεγόμενε διαβάτη” λένε με φωνή δίχως να φωνάζουν.
Πολλές φορές ταυτίζομαι με τα δέντρα.
Mε τα μοναχικά δέντρα.
Γι’ αυτό ήρθα ως εδώ!
