Κείμενο – φωτογραφία: Γεώργιος Χουστουλάκης
Έχει επικρατήσει σε κάποιους η νοοτροπία πως το Μεσσαρίτικο λάδι είναι πικρό, και άρα έτσι σχηματίζει την εντύπωση σε κάποιους ότι είναι και …υποβαθμισμένο!
Πολλοί που έχουν επιχειρήσει να πουλήσουν λάδι στην Αθήνα σε δοχεία, τους είπαν ότι δεν τους αρέσει γιατί είναι λέει αρκετά πικρό!
Το θέμα μας το έλυσε γνωστός γεωπόνος της περιοχής μας, ο οποίος μας είπε σχετικά με τα εξής…
”Η Μεσσαρά παράγει το καλύτερο ίσως λάδι της Κρήτης, διότι λόγω της γεωγραφίας του χώρου, λόγω του υπεδάφους, αλλά και λόγω της παρατεταμένης ηλιοφάνειας χειμώνα Καλοκαίρι, τα αρωματικά αιθέρια έλαια είναι τόσο αυξημένα, καθώς επίσης και η έντονα φρουκτώδης γεύση του, που αυτό οι άλλοι το μεταφράζουν σαν …πικράδα!
Δεν είναι όμως πικράδα, και εκείνοι που δεν αγόρασαν ξανά δοχεία λάδι από παραγωγούς του τόπου μας, είναι τελικά οι μεγάλοι χαμένοι!
Εξάλλου, μετά από έξη μήνες που ατονούν τα αρώματα, το λάδι είναι πλέον ίδιο όπως θα ήταν σε άλλα μέρη της υπόλοιπης Ελλάδας την ώρα που το παρήγαγαν!
Είναι λοιπόν η φρουκτώδης γεύση του λαδιού μας που φέρνει την πικράδα, κι όχι η κατώτερη ποιότητα του”.
Πολλοί είναι οι λάτρεις του φρέσκου νεοπαραχθέντος λαδιού, και επειδή αυτή φεύγει με τον καιρό, για να έχουν και αργότερα, διατηρούν μερικά μπουκάλια στην κατάψυξη, που έτσι μονάχα μπορεί να διατηρηθεί και πάλι η ίδια γεύση όταν το χρειαστούν.
Η Μεσσαρά θεωρείται σήμερα από τους ειδικούς ότι παράγει από τα καλύτερα λάδια της Κρήτης, ιδανικό για κρύες σαλάτες και χόρτα βραστά!
Μπορώ βέβαια να πω ελεύθερα, ότι και εγώ ο ίδιος είχα κάνει σχετικά τεστ με ντόπιο Μεσσαρίτικο λάδι, και με Καλαματιανό.
Το Καλαματιανό η γυναίκα που το αγόρασε πίστευε πως είναι καλύτερο από το δικό μας γιατί λέει δε σε καίει στο λαιμό.
Στη πραγματικότητα τα δυο λάδια έκαιγαν στο λαιμό το ίδιο, απλά το Μεσσαρίτικο λάδι υπερίσχυε επιπλέον στη φρουκτώδη γεύση του, που το άλλο υστερούσε.
Επίσης, σε δυο τρία άλλα άτομα που τους έδωσα να δοκιμάσουν και από τα δυο λάδια χωρίς να τους πω ποιο είναι ποιο, όλοι σαφώς είπαν πως το Μεσσαρίτικο λάδι ήταν σκάλες ανώτερο από το Καλαματιανό!
Δεν είναι λοιπόν κριτήριο σωστό κατά την αγορά του λαδιού για το σπίτι μας, να αγοράζουμε λάδι που δεν ”καίει” γιατί στην πραγματικότητα αγοράζουμε λάδι χωρίς έντονα αρώματα!
Μπορεί ο πωλητής μας κάλλιστα να μας προμηθεύσει περσινό λάδι που και δεν καίει και είναι αρκετά καλό.
Δεν θα είναι όμως ιδανικό για τη σαλάτα μας, όπως θα ήταν το φρέσκο λάδι με τη φρουκτώδη γεύση του.
Έπρεπε λοιπόν να αποκατασταθεί παρεξήγηση το λαδιού του τόπου μας, αν και είναι γνωστό τοις πάσι, πως όσοι έχουν συνηθίσει ο Μεσσαρίτικο λάδι, δεν το αλλάζουν για κανένα λάδι του κόσμου!
Όμως και ο κόσμος θα πρέπει να μάθει να αναγνωρίζει ένα ποιοτικό
λάδι ανώτερης κλάσης, και να ξεφύγει πλέον από τα παλιά λάδια της χονδρολιάς που δεν καίγανε αλλά που θεωρούνται σήμερα κατώτερα.
Επίσης να ξεφύγει από λάδια άλλων περιοχών, που δεν καίνε μεν καθόλου, αλλά που είναι άγευστα, χωρίς καθόλου αιθέρια έλαια και αρώματα.
