Ο Κουσές, είναι ένα μικρό χωριό της Μεσαράς.
Ιστορικό χωριό, καθώς είναι η γενέτειρα της οικογένειας των Κουρμούληδων, που ήταν η ψυχή της επανάστασης του 1821 στην Κρήτη.
Ο Κουσές σήμερα είναι ένα χωριό ακόμα, πανέμορφο, που ζουν ως επί το πλείστον ηλικιωμένοι άνθρωποι…
Μια φωτογραφία, που έφτασε σήμερα στο “e-mesara.gr” από ένα καλό φίλο, τον οποίο και ευχαριστούμε (δεν είναι δική του και δεν ξέρει και σε ποιον ανήκει), μας φόρτωσε με αναμνήσεις…
Για τους ανθρώπους της φωτογραφίας, που σήμερα δεν υπάρχουν και που κάποτε ήταν δραστήρια μέλη της τοπικής κοινωνίας.
Όλοι εκτός από έναν που βρίσκεται στη ζωή.
Τον Αντώνη Παπαδάκη (τον Αντώνη του Ηρακλή) ένα εξαιρετικό και ήρεμο Κουσανό, που κατά καιρούς έχει βοηθήσει ουσιαστικά το χωριό! Οι απόψεις του πάντα σεβαστές και στη σωστή κατεύθυνση. Να έχει υγεία και να συνεχίσει την προσφορά του για πολλά χρόνια…
Μια σύντομη αναφορά στη μνήμη των εικονιζομένων ανθρώπων…
Ξεκινώ την αναφορά από τον Αντώνη τον Μαραγκάκη (τον Μαρακαντώνη) ένα ζωντανό, χαμογελαστό και καλομίλητο άνθρωπο, καφετζής στο χωριό, που σίγουρα παιδιά εμείς τότε, δεν ξεχνούμε τη καλοσύνη του (και τις βανίλιες και το λουκούμι που μας κερνούσε, για να είμαστε ειλικρινείς).
Δίπλα στον Αντώνη, κάθε ο Βασίλης ο Κουτσάκης (ο Βασίλειος). Χρόνια μετανάστης στον Καναδά, λάτρης του χωριού, άνθρωπος με επιχειρηματικό πνεύμα. Τον προσμέναμε με ιδιαίτερη χαρά να έλθει από τον Καναδά με την οικογένειά του τα καλοκαίρια. Ασχολήθηκε με τον τουρισμό μετά την επιστροφή του και έφτιαξε τουριστικές επιχειρήσεις στον Χρυσόστομο, δίνοντας ανάπτυξη στην περιοχή. Έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό…
Ο Μανώλης Κουρτικάκης (ο Μανώλης του Βασίλη). Ένας υπέροχος άνθρωπος και χαμογελαστός. Αγρότης, λιγομίλητος αλλά καλόκαρδος. Θυμάμαι που παιδιά παίζαμε απέναντι από το σπίτι του σε μια ταράτσα που υπήρχε και ποτέ δεν μας έκανε την παρατήρηση που ενοχλούσαμε (γιατί ενοχλούσαμε).
Ο Νίκος ο Ανδρεαδάκης (ο Νονός για μένα, γιατί η μάνα μου είχε βαπτίσει την κόρη του την Πόπη). Και αυτός δεν μας μάλωνε που παίζαμε δίπλα στην πόρτα του στην αυλή της Αγίας Πελαγίας. Ήσυχος, αγρότης, αγαπητός, τον θυμάμαι μόνο με καλές αναμνήσεις. Θυμάμαι που και αυτός και η γυναίκα του η Ελένη πάντα μας καλομιλούσαν αν και είμαστε παιδιά. Γιατί η ανθρώπινη αγάπη φαίνεται στα λόγια που ξεστομίζουν τα χείλη και αυτά μένουν στις αναμνήσεις των παιδιών…
Ο Αντώνης Καλής (ο Καλής, όπως τον λέγαμε). Γαμπρός Κουσανός, με καταγωγή από την Αστυπάλαια, παντρεύτηκε τη Μαρία και ήλθαν στον Κουσέ και έμειναν. Ένας άνθρωπος ομιλητικότατος, χαμογελαστός, με αρκετές γνώσεις, μας μιλούσε τακτικά για τον τόπο του, το νησί του που υπεραγαπούσε.
Ο Αντώνη Σηφάκης (Σηφαντώνης) με καταγωγή από το Λίσταρο. Είχε παντρευτεί την αξέχαστη Γιαννούλα και έζησαν στο χωριό. Αγροφύλακας του χωριού σε δύσκολα χρόνια, ακριβοδίκαιος, αλλά και κεντριστής. Θυμάμαι που κέντρισε μια συκιά κοντά στου Καράλη τις Αμυγδαλιές για να κόβουν σύκα όσοι περνούνε και να το συγχωρούνε. Ιδιαίτερα αγαπητός…
Αυτούς και τόσους άλλους ωραίους Κουσανούς που γνωρίσαμε και πολλές φορές τους φέρνουμε στη μνήμη μας, με αγάπη και ευγνωμοσύνη για ότι έκαναν για το χωριό μας, για ότι έκαναν για τον τόπο μας.
Να είναι η μνήμη τους αιωνία κοντά στο Θεό…
Ζαχαρίας Καψαλάκης
