Του Γιώργου Μαμάκη
Το φαράγγι του Χα στην ανατολική Κρήτη είναι από τα πιο εντυπωσιακά και άγρια φαράγγια της Ευρώπης, με κάθετους τοίχους που ξεπερνούν τα 300 μέτρα ύψος και εντυπωσιακές στενωπούς.
Η στιγμή που αντικρίζεις τον τεράστιο σφηνωμένο βράχο είναι από τις πιο συγκλονιστικές της διαδρομής. Καθώς πλησιάζεις μέσα από τα στενά περάσματα, νιώθεις το δέος να σε κατακλύζει. Ένας ογκόλιθος, που έχει πέσει από ύψος εκατοντάδων μέτρων, έχει καρφωθεί ανάμεσα στα απόκρημνα τοιχώματα, δημιουργώντας ένα σκηνικό που μοιάζει εξωπραγματικό.
Στέκεσαι από κάτω και κοιτάζεις προς τα πάνω, βλέποντας τον βράχο να αιωρείται, σχεδόν σαν να νικά τη βαρύτητα. Ο νους σου προσπαθεί να συλλάβει τη στιγμή που αυτός ο βράχος ξεκόλλησε από τις κορυφές και έπεσε με ορμή, πριν βρει τη θέση του ανάμεσα στα στενά τοιχώματα του φαραγγιού.Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες χρόνια, έχουν περάσει, κι όμως αυτός στέκει εκεί, αγέρωχος, σαν φύλακας του φαραγγιού.
Το βλέμμα σου περιεργάζεται κάθε λεπτομέρεια. Οι σχισμές και τα σημάδια πάνω στην επιφάνειά του μοιάζουν με αρχαία σύμβολα, σκαλισμένα από τη βροχή και τον άνεμο. Αγγίζεις την τραχιά πέτρα, σαν να θέλεις να νιώσεις την ιστορία που κουβαλά. Ένα αίσθημα θαυμασμού σε κυριεύει—θαυμασμός για τη φύση, που σμιλεύει και μεταμορφώνει, που γκρεμίζει και αναδημιουργεί, ακολουθώντας ρυθμούς πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση.
Και μετά, έρχεται η απόφαση: πρέπει να περάσεις από κάτω. Μια στιγμή αμφιβολίας—κι αν; Μα αμέσως έρχεται η εμπιστοσύνη στη στιγμή, στη φύση, στην πορεία σου. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και διασχίζεις το άνοιγμα κάτω από τον βράχο. Για μια στιγμή, είσαι ακριβώς στη σκιά του. Το σώμα σου είναι μικρό μπροστά στην ακινητοποιημένη μάζα, αλλά το μυαλό σου είναι γεμάτο.
Μόλις περάσεις, γυρίζεις να κοιτάξεις πίσω. Ο βράχος είναι ακόμα εκεί, αγέρωχος, σαν να σε παρακολουθεί. Μια στιγμή ακινησίας. Και μετά, συνεχίζεις τη διαδρομή σου, παίρνοντας μαζί σου κάτι ανεκτίμητο: την αίσθηση ότι βρέθηκες μπροστά σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα, και για μια στιγμή, ήσουν κομμάτι του.
