Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Δεν είναι πως δε νιώθω Καστρινή και μια τέτοια μέρα που γιορτάζει ο Καβαλάρης Άγιος του Κάστρου μας, σφαλνάω πίσω μου τις κερκόπορτες του και βάζω τετάρτη για Μεσαρά.
Νιώθω και Καστρινή…
“Μα η αγάπη δε φεύγει μένει μέσα μας λένε” τραγουδάει η Βασίλης την ώρα που σβήνω τα φώτα ,όπως προστάζει η πινακίδα στην έξοδο του τούνελ της Πλουτής.
Και εγώ τον αγαπάω τούτο τον τόπο τον πράσινο που ξανοίγεται εμπρός μου.
Τον κάμπο με τις ελιές και τις πορτοκαλιές,τα χωριά με τις εκκλησίες στις εξέδρες τους, τα γαλάζια βουνά που ακουμπάνε τα αστέρια και πίσω τους κατοικόεδρεύουν οι ωραιότερες θάλασσες του κόσμου!
Γεννήθηκα για να τον αγαπώ,κι εκείνος το ξέρει και μου ανταποδίδει την αγάπη μου, διπλή και τρίδιπλη κι ας διαμοιράζω τη ζωή μου σε πολυφίλητους τόπους !
Περνάω μέσα από τις Μοίρες όλα γνώριμα όλα οικία κι ας αλλάζουν τις εικόνες τα μαγαζιά και οι άνθρωποι. Στρίβω αριστερά για τον Πομπιανό δρόμο, να ένα κατάστημα που δεν άλλαξε καθώς μεγαλώνω…
Από εδώ έπαιρνε ψωμί ο πατέρας κάθε Σάββατο, στο παζάρι των Μοιρών.
Εδώ παράγγειλα τα γλυκά για τις βαπτίσεις των παιδιών μου, εδώ για τον αρραβώνα του αδελφού μου.
Είναι ακόμα ίδιο, ανόθευτο στο χρόνο, καθώς το προσπερνάω πηγαίνοντας στο Δημοτικό Σχολείο του Πετροκεφαλίου.
Παρκάρω ακριβώς απέναντι από την πράσινη του πόρτα και με υποδέχεται ο Αντώνης, αδελφός αγαπημένης συμμαθήτριας .
Μέσα στο γραφείο των δασκάλων ο Μιχάλης, πρωταξαδερφια με την μητέρα του είμαστε .Ο Μανώλης, το πρώτο μου συναδέλφι στο Αντισκάρι ,κρατάει μια ανθοδέσμη στα χέρια του. Καταφτάνουν χαιρετίσματα από τον Γιώργο, τη Θεώνη ,τη Μαρία!.
Λείπει η Στέλλα αλλά άφησε την καλύτερη υποδοχή που θα μπορούσα να έχω!
Μπαίνοντας στη νεοσύστατη βιβλιοθήκη η Στέλλα έχει ετοιμάσει δάκρυα φτιαγμένα από λέξεις και εικόνες!
Δεν θέλω να μιλήσω για τα παραμύθια που παρουσίασα, θέλω να μοιραστώ την αύρα τούτου του τόπου, τούτου του σχολείου, τούτων των δασκάλων, τούτων των παιδιών!
Μαγεύτηκα ναι!
Στην επιστροφή ο δρόμος μόνος του με πάει στον τόπο που μεγάλωσα…
Τον φιλώ, αφήνω ένα από τα λίλιουμ που μου χάρισε ο Μανώλης και φεύγω…
“Α ρε χρόνε αλήτη αγάπες κι ανθρώπους σκορπάς…”
Τραγουδάει η Άλκηστις.
Κάτι όμως δε σκορπάει ο χρόνος.
Κάτι μένει!
Κάτι ριζώνει και …ανθίζει!
Σας ευχαριστώ όλους!
Φωτογραφίες Μανώλης Δρετακης
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και Συγγραφέας με καταγωγή από τον Αμπελούζο του Δήμου Γόρτυνας
