Τι χαρά και τι καμάρι κείνη τη χρονιά που στήσαμε πρώτη φορά δέντρο στο σπίτι μας.
Έναν φουντωτό κέδρο από την κοντινή, δασωμένη πλαγιά.
Για στολίδια είχε κουκουνάρια πεύκου, μπαλόνια και βαμβάκι για χιόνι.
Το μόνο αγορασμένο ήταν το αστεράκι στην κορυφή του.
Αντί για λαμπιόνια βάλαμε κεράκια.
Πού ηλεκτρικό ρεύμα, πού φωταγωγίες και μάραθα!
Για τη μάνα ξέραμε ότι ήταν ένας πονοκέφαλος, το βλέπαμε στο βλέμμα της.
Για μας όμως το φωτισμένο δέντρο με τα στολίδια δεν ήταν όμως μόνο η ανήλικη χαρά των Χριστουγέννων.
Ήταν ο φωτεινός δρόμος που ονειρευόμασταν μπροστά μας, στη ζωή μας.
….
Κείμενο και φώτο: @Βασίλης Κανέλλος – Σελίδα: Η ζωή στο Χωριό
