Γράφει η Λιάνα Σταρίδα*
Είμαι της γενιάς που γεννήθηκε στο μαιευτήριο Έλενα τη δεκαετία του ’50 και έζησα τα 4 πρώτα χρόνια σε ένα δωμάτιο σε μια αυλή κάπου στο Μεταξουργείο με τη μαμά μου να πάει ποδαράτη στη Σανταρόζα ως δικαστική υπάλληλος (γραμματέας στην έδρα) και τον μπαμπά μου. να πηγαίνει, κρεμασμένος στο τραμ λόγω αφραγίας, στο Παστέρ για την ειδικότητά του.
Δεν θυμάμαι πολλά…θυμάμαι όμως τρεις ανθρώπους που μ’ έχουν σημαδέψει: Τον θείο Αντώνη, τη νονά μου τη Σούλα και την ξαδέλφη μου την Άννα του παπά. Για πολλά χρόνια και κάθε Χριστούγεννα μέχρι και τα τελευταία γυμνασιακά μου χρόνια.
΄Έχουν φύγει και οι τρεις. Μέσα μου ζουν. Ολοζώντανοι και αγαπημένοι. Και οι τρεις άκληροι και μόνοι μου έδωσαν όλη την αγάπη τους για πολλά χρόνια, μέχρι που έγινα κι εγώ μαμά.
Ο θειος Αντώνης, αδελφός της μαμάς μου, έμενε στην Αθήνα. “Κηφισίας 96 στον Ερυθρό” λέγαμε στα ΤΑΞΙ, φίλος με τη μισή Αθήνα, κάθε Χριστούγεννα μ’ έπαιρνε απ’ το χέρι και πήγαμε να μου ψωνίσει στο κατάφωτο χριστουγεννιάτικο αθηναϊκό κέντρο. Χάζευα τα φώτα, τον κόσμο, τις βιτρίνες και τα μάτια μου θάμπωναν στο ΜΙΝΙΟΝ, στου ΔΡΑΓΩΝΑ, στον Λαμπρόπουλο. Γυρνούσαμε ώρες κι επιστρέφαμε φορτωμένοι με τσάντες και κουτιά.
Η νονά μου, η Σούλα Λεούση, γιατρός μικροβιολόγος, έμενε στην Πειραιά. Ερχόταν και μ’ έπαιρνε και μου αγόραζε ό,τι πιο καινούριο υπήρχε στην αγορά. Τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά μα τόσο μόνη που έφυγε από μαρασμό ολομόναχη μιαν ανοιξιάτικη μέρα στο σπίτι της μετά τον θάνατο του μοναδικού αδελφού της.
Η Άννα του παπά με θεωρούσε παιδί της. Δεν ήταν πλούσια ούτε πανέμορφη. Είχε ήρεμο πρόσωπο, καλή καρδιά και έμενε κι εκείνη στην “Κηφισίας 96 στον Ερυθρό” μαζί με τα 2 αδέλφια της και τον θείο Αντώνη. Η δική της προσφορά ήταν η αγάπη της και για τα παιδικά μου μάτια, τα βιβλία της και τα γλυκά της.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις ολοζώντανες και η Αθήνα στα παιδικά μου μάτια ένας φωτεινός, χρωματιστός, μουσικός, παραμυθένιος τόπος.
Ήμουν 7-8 χρονών και χάζευα ώρες το πιο αγαπημένο παιχνίδι μου που περπατούσε, τραγουδούσε, έπαιζε καμπανάκι και ταμπούρλο, είχε φωτάκι στο σκουφί του και γυρνούσε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά…
Κάθε Χριστούγεννα το βγάζω από το κουτί του. Το μόνο που έχει απομείνει από τα χρόνια εκείνα. Το χαϊδεύω, το αγκαλιάζω, κλείνω τα μάτια και θυμάμαι τα αθώα, φωτεινά, παραμυθένια παιδικά μου Χριστούγεννα σε μια Αθήνα πλανεύτρα και ψεύτρα.
Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και δεν είναι η ζωή σας ένα πανέμορφο, πολύχρωμο ταξίδι.
* Η Λιάνα Σταρίδα είναι Αρχαιολόγος με καταγωγή από την Πόμπια της Μεσαράς
