Της Έφης Μιχελάκη
Δε ποχορταίνει μπλιό ο Χάρος, δε καταλαγιάζει..
Και ήρθε να κόψει πάλι νέικους ανθούς, Ασημιανούς, για να στολίσει τις αυλές του Κάτω Κόσμου…
Και ζήλεψε τση Ρίτσας μας, μιας ατόφιας ψυχής, κι έκοψε τον ανθό στα 52 ντου χρόνια..
Ζήλεψε την ακριβή σου νιότη , λύσαξε να σε πάρει και το κατάφερε..
Θα σου θυμούμαι πάντα γειτόνισσα μου, για την καλή σου τη καρδιά, τη ντομπροσύνη, και το χαμόγελο σου .
Ήσυχος άνθρωπος, σιγανός κι αθόρυβος.
Κι όπως αθόρυβα έζησες στη ζωή με τον ίδιο τρόπο έφυγες κιόλας.
Προσέχοντας μην ενοχλήσεις κανέναν μας..
Απλοϊκιά ψυχή ήσουν, ήρεμη και χωμάτινη που η ζωή της όφειλε ακόμη πολλά..
Καλοστραθιά σου Ελευθερία μας.
Και καλήν αντάμωση..
