Γραφεί ο Γεώργιος Ι. Κακουλάκης
Αναμφίβολα από τα ωραιότερα τοπία φυσικού κάλλους είναι το Αγιοφάραγγο. Αναμφίβολα από τις ωραιότερες παραλίες της Κρήτης είναι το Αγιοφάραγγο. Αναμφίβολα από τα ωραιότερα φαράγγια που έχει η Κρήτη είναι και το Αγιοφάραγγο.
Αν η ευρύτερη ορθοδοξία έχει το Άγιο Όρος καμάρι του πατερικού χριστιανικού ασκητισμού, η Κρήτη είχε και έχει το Άγιο Όρος των Αστερουσίων, με «πρωτεύουσα» τον Άγιο Αντώνιο στο Αγιοφάραγγο.
Όλοι το ξέχασαν αυτό και Εκκλησία και Πολιτεία… Το μόνο που έμεινε να το φωνάζει και να το μαρτυρεί είναι το ίδιο με το όνομά του… «Αγιοφάραγγο», δηλαδή φαράγγι των Αγίων. Το μαρτυρεί η Ιστορία, το μαρτυρούν οι αετοφωλιές των ασκηταριών, τα σπήλαια, το μαρτυρεί η έρημος, η ευωδία του τόπου… Στην εποχή μας, όμως, αφανίζουμε και ξεχνούμε την ιστορία μας, τσαλαπατούμε τα ιερά και όσιά μας. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα, ότι ο δαίμονας εκδικείται την αγιοπατερική παράδοση του τόπου, εκεί που κάποτε έπαθε πανωλεθρία, γιατί τον κτύπησαν δυνατά οι μοναχοί με την δύναμη της προσευχής και της άσκησης.
Εκεί που οι όσιοι ασκητές ξαγρυπνούσαν και μούσκευαν το σκληρό χώμα με δάκρυα προσευχής, τώρα γεμίζουν από σκηνές camping, χαρτί υγείας και κάθε λογής ακαθαρσίες… Εκεί που Άγιοι όπως ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο Άγιος Αρσένιος ο Αγιοφαραγγίτης, ο Κοσμάς ο ερημίτης, ο χαριτωμένος Νείλος των ημερών μας και άλλοι, ντύνονταν με τις αρετές του Αγίου Πνεύματος, τώρα στην απομονωμένη παραλία γδύνονται άνδρες και γυναίκες, επιδεικνύοντας τις σάρκες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σαν έμβλημα και λάβαρο της πανσεξουαλικής κοινωνίας μας.
Στα άγια σπηλιάρια όπως και στο γνωστό «Γουμενόσπηλιο» κέντρο σύναξης και αναφοράς όλων των ασκητών από την έρημο των Αστερουσίων, στις εποχές που είχε από 400 έως και 700 ασκητές ο τόπος, από θεόκτιστη αίθουσα διοικητικής εποπτείας και πνευματικής συντυχίας των μοναχών, έγινε άντρο ακολασίας και καταφύγιο γυμνιστών… ο νοών νοείτω… το δε ιερότερο σημείο, ο Ναός του Αγίου Αντωνίου, κατάντησε να μεταβληθεί σε αποδυτήριο, που χρησιμεύει να αλλάζουν και να ξεπλένουν τα λιοκαμένα κορμιά τους οι λουόμενοι αλητοτουρίστες και άλλοι ασεβείς επισκέπτες, ακόμη και ντόπιοι… Βεβηλώνουν το νερό του πηγαδιού που βρίσκεται στην είσοδο του Ναού… Εκείνο το αρχαίο πηγάδι κάποτε ξεδίψαζε φλογισμένες από το θείο έρωτα ψυχές, τώρα ξεπλένει όζουσες από την ακολασία σαρκικές μαγαρισσιές… Δεν θα μπορούσαν να φαντασθούν, εκείνοι που με κόπο έκαναν τη διάνοιξή του, και που την ώρα που το έσκαβαν ασφαλώς θα έκαναν προσευχή, τι κατάληξη στην εποχή μας θα είχε…
Τέλος, μην μιλήσουμε για την καταστροφή του περιβάλλοντος, κόβοντας χαρουπιές και τους σκήνους για να ανάψουν την περιβόητη φωτιά το βράδυ στην παραλία, ούτε και τα αμέτρητα αυτοκινούμενα που κατακλύζουν την είσοδο του φαραγγιού και κάποτε κάποτε φτάνουν ως και την παραλία… Η φήμη και η διαφήμιση αυτού του ιερού τόπου πιστεύω οτι δεν έχει μπει στη σωστή του βάση, όπως απουσιάζει και η σωστή προστασία στο χώρο. Πριν λίγες ημέρες πνίγηκε εκεί ένα νέο παλληκάρι, είναι ό,τι χειρότερο να συμβαίνουν τέτοια τραγικά γεγονότα εκεί. Όμως, πιστεύω, ότι έχει προηγηθεί ο πνευματικός θάνατος του τόπου, αφού εγκαταλείφθηκε από πνευματικές και υλικές υποδομές. Είναι απροστάτευτος ο επισκέπτης, απροστάτευτος και ο ιερός χαρακτήρας του μοναδικού σε προσκυνηματική αξία χώρου.
Θέλω να ελπίζω σαν πολίτης, ότι η τοπική κοινωνία, οι χριστιανοί της Κρήτης γενικότερα, ο Δήμος, η Πολιτεία και φυσικά η Εκκλησία, μπορούν να προστατεύσουν οριστικά και να αναδείξουν τελικά την Ιστορία, τον πολιτισμό και τα μνημεία της πίστης μας, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε το Αγιοφάραγγο ως αγωνιστικό στάδιο των αναρίθμητων Αγίων μας, με σεβασμό στο παρελθόν και αισιοδοξία για το μέλλον αυτού του τόπου.
