Γράφει η Μαριάννα Λεπίδα
Οι Τάξεις Υποδοχής είναι ένας τομέας της γενικής εκπαίδευσης που αφορά αυτό που ονομάζουμε διαπολιτισμική εκπαίδευση. Έχουν ως στόχο την ενίσχυση μαθητών και μαθητριών από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (παιδιά μεταναστών, παλιννοστούντων, ρομά, μουσουλμανόπαιδες), τα οποία υποστηρίζονται κυρίως στο κομμάτι της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας.
Προσωπικά, έχω εργαστεί δύο σχολικά έτη σε Τάξεις Υποδοχής (το 2017-18 προσλήφθηκα τον Νοέμβριο σε Τάξη Υποδοχής στη Σαντορίνη, ενώ το 2018-2019 εργάστηκα από τον Σεπτέμβριο σε Τάξη Υποδοχής στο Ηράκλειο), ενώ παρακολουθώ κάθε σχολική χρονιά ως αναπληρώτρια δασκάλα τις εκπαιδευτικές ειδήσεις σχετικά με τον “αγώνα δρόμου” που γίνεται για την έγκαιρη ίδρυσή τους. Ακόμη και σήμερα, μου προκαλεί απορία και απογοήτευση η συνεχής καθυστέρηση και η ολιγωρία για ένα κομμάτι της εκπαίδευσης το οποίο υποτίθεται ότι αποτελεί “προτεραιότητα”, όπως δηλώνεται από τα αρχικά του όρου ΖΕΠ: Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας.
Η απορία μου είναι πότε θα αποτελέσει προτεραιότητα η εκπαίδευση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων; Πότε θα σταματήσει αυτός ο αγώνας δρόμου που γίνεται κάθε χρονιά για την έγκαιρη ίδρυση των Τάξεων Υποδοχής; Πότε θα σταματήσουμε να διεκδικούμε ως εκπαιδευτικοί το αυτονόητο, που είναι να στελεχωθούν εγκαίρως όλες οι δομές της εκπαίδευσης, από την πρώτη φάση των προσλήψεων των αναπληρωτών; Γιατί να αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον ένα τόσο ευαίσθητο κομμάτι της εκπαίδευσης; Πώς θεωρούμε ότι παρέχουμε εκπαίδευση ίσων ευκαιριών όταν στελεχώνουμε τις Τάξεις Υποδοχής σε δεύτερο χρόνο; Μόνο τα δύο τελευταία σχολικά έτη οι προσλήψεις στις Τάξεις Υποδοχής έγιναν μαζί με την πρώτη φάση προσλήψεων των αναπληρωτών. Τα προηγούμενα έτη, οι προσλήψεις στα ΖΕΠ ξεκινούσαν μέσα Οκτώβρη ή ακόμη και τον Νοέμβρη, δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση, έναν μήνα μετά την επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Οι Τάξεις Υποδοχής μπορεί να αποτελούν ένα μικρό ποσοστό των κενών που έχουν οι σχολικές μονάδες στην Ελλάδα σήμερα. Οι γονείς των παιδιών που καλούνται να μορφώσουν οι Τάξεις Υποδοχής μπορεί να μη γνωρίζουν καν την ύπαρξή τους, μπορεί να μη γνωρίζουν καν το δικαίωμά τους να υποστηριχθούν από το ελληνικό δημόσιο σχολείο στο κομμάτι της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας. Ή ακόμη κι αν το γνωρίζουν, μπορεί να μην έχουν τη δύναμη να το διεκδικήσουν. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ούτως ή άλλως την τελευταία δεκαετία στενάζει από τις χιλιάδες ελλείψεις εκπαιδευτικών και την ανάγκη μαζικών μόνιμων διορισμών.
Το δημόσιο σχολείο (πρέπει να) είναι ένα σχολείο για όλους, ένα σχολείο κατά των διακρίσεων και του κοινωνικού αποκλεισμού, ένα σχολείο που τιμά και σέβεται τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται σε αυτό, τους μαθητές και τις μαθήτριες που φοιτούν σε αυτό, αλλά και τις οικογένειές τους.
*Το παρόν κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη φημολογία των τελευταίων ημερών για ενδεχόμενη καθυστέρηση των προσλήψεων στις Τάξεις Υποδοχής και πραγματοποίησή τους μετά την πρώτη φάση των προσλήψεων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
* Η Μαριάννα Λεπίδα είναι αναπληρώτρια δασκάλα ΠΕ70
