Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Τη προέλαση μιας αυτοκρατορίας εναντίον ενός μικρού Δαυίδ, και το σθένος που ο Δαυίδ της αντιστάθηκε τιμούμε και ενθυμούμαστε αύριο.
Τέτοια μέρα δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το προσφυγόπουλο – που ερχόμενο στην Ελλάδα με το θρυλικό Αβέρωφ απ’ τις χαμένες πατρίδες και απ’ το Λυθρί – δεν έτυχε και της καλύτερης αντιμετώπισης απ’ το ντόπιο στοιχείο..
– ” Τουρκόσπορους μας σε λέγανε παιδί μου, παρόλο που ήμαστονε τσελεπήδες”, μας έλεγε ο παππούς σε μια απ τις σπάνιες εξομολογήσεις του.
Όταν ήρθε η μαύρη ώρα, πολέμησε για τη νέα του πατρίδα στα βουνά της Αλβανίας, και γύρισε πίσω σώος ευτυχώς και με ρημαγμένα πόδια απ’ τα κρυοπαγήματα.
Μέχρι που πέθανε ποτέ δεν έβγαλε τα στιβάνια, ίσως από ντροπή που ο ίδιος επέζησε..
” Ανάστησε ” οικογένεια και βιός τίμια και με το προσωπικό του αγώνα.
Στις λίγες αναφορές του σε εκείνο το πόλεμο, τα παιδιά και τα εγγόνια του καταλαβαίναμε πόσο δύσκολα και υπεράνθρωπα στάθηκαν όλοι τους σ’ αυτό τον αγώνα.!
Μαχητής του ορεινού Πυροβολικού, κι απ ‘ αυτούς που επέστρεψαν πίσω νικητές ο παππούς μου.
Μα το μαρτύριο και η πίκρα του δεν τέλειωσαν εκεί, γιατί στα χρόνια που ακολούθησαν ΕΑΜίτης κι αριστερός όντας, στοχοποιήθηκε κι έδινε αναφορές εβδομαδιαίως στο τοπικό σταθμό Χωροφυλακής και λοιδορήθηκε πολλάκις.
Ολιγομίλητος πάντα – μυστικοπαθή θα τον έλεγες αν δεν ήξερες – θέλησε μ’ αυτό το τρόπο να προστατεύσει την οικογένεια του..
Κι είμαι περήφανη τώρα εγώ που σας μιλώ για αυτή μου τη ρίζα την Ερυθριώτικη, το παππού μου Νικόλαο του Δημητρίου Πέτικα.!
Τιμούμε αύριο το πόλεμο της Δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κατά του Φασισμού, τιμούμε τους μαχητές του Αλβανικού Μετώπου και την Εθνική μας Αντίσταση.
Τιμώ τον ΠΑΠΠΟΥ μου.
Ας είναι Αιωνία η Μνήμη τους.
Χρόνια πολλά Έλληνες.!!
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή από τους Παρανύμφους Αστερουσίων
