Ήταν μέσα Οκτώβρη του 2004, αν θυμάμαι καλά.
Οι κάτοικοι του Σίβα βρισκόταν σε εκδρομή στην Πεδιάδα, με τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού, όταν έφτασε το μαύρο χαμπέρι.
Πέθανε ο Ατζαρογιώργης…
Ένα παλικάρι 34 χρόνων από τ΄ Ανώγεια, με ισχυρούς δεσμούς με το Σίβα, καθώς η οικογένεια των Σμπώκηδων είχε και έχει το χωριό δεύτερη πατρίδα του, καθώς έμενε εκεί τους χειμερινούς μήνες που είχαν τα ζώα τους στα νοτιοδυτικά Αστερούσια.
Πάγωσαν όλοι…
Πολλοί Σιβιανοί πήραν ταξί και γύρισαν στο χωριό, για να πάνε στ΄ Ανώγεια και να βρεθούν δίπλα στην οικογένειά του
Ο Γιώργης ο Σμπώκος δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος.
Δραστήριος, «ζωντανός», κεφάτος…
Παλικάρι σε ότι καταπιανόταν.
Μια χαρακτηριστική προσωπικότητα, από τις σπάνιες που συναντά ο άνθρωπος στη ζωή του.
Το περασμένο Σάββατο 25 του Γενάρη, στο κρητικό κέντρο «Αόρη» στη χοροεσπερίδα του Συλλόγου των Ανωγειανών της Αθήνας, τιμήθηκε η μνήμη του.
Ο δίδυμος αδελφός του, ο Βασίλης Σμώκος έγραψε για το γεγονός:
Μία συγκινητική βραδιά χθες στο “Αόρη” εκπροσωπόντας με την κόρη μου Αριστέα την σπιτιά μας, την οικογένεια του Ατζαρομίχαλου, στη χοροεσπερίδα του Συλλόγου των Ανωγειανών της Αθήνας, όπου τιμήθηκε ο δίδυμος αδερφός μου Γιώργης για την προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας, δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του!!!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πρόεδρο Ζαχαρένια Ανδρεαδάκη και στα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου για την απόφαση τους αυτή!!!
Μεγάλη τιμή και υπερηφάνεια!!!
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους μου, τον Παύλο Πολάκη και τη σύζυγο του Δώρα, τη Ρένα Δούρου και το σύντροφο της Γιάννη, το Σήφη Μανουσογιάννη και τη σύζυγο του Χαρά, το Μάρκο Χατζησάββα και τη σύντροφο του Κατερίνα,το Νίκο Νικολουδάκη,τον Αντώνη Μαυρόπουλο και το Γιάννη Χάχαλη και όλο τον κόσμο,Ανωγειανούς και μη,που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση!!!
Παραλαμβάνοντας την τιμητική πλακέτα από τα χέρια της προέδρου ανάγνωσα το παρακάτω ποίημα που μου έστειλε ο φίλος του Γιώργη Ηρακλής Αντωνογιαννάκης, την προηγουμένη της εκδήλωσης και άγγιξε την καρδιά και την ψυχή μου!!!
“Για το Γιώργη
Στη σκέψη μου
το μεγαλείο της ψυχής σου χαραγμένο
σαν να μη πέρασε ποτέ ούτε στιγμή
το πρόσωπο σου ήλιος και φεγγάρι
και το χαμόγελο σου μιά γιορτή
Την αστραπή καβάλησες μια μέρα
και πέρασες του Ήλιου τα στενά
μυριάδες θύμισες κυκλώνουν τη ζωή μου
θάσαι τ’ αστέρι-οδηγός παντοτινά
Τα οράματα σου τώρα με πληγώνουν
γιατί τανε αλάργα του καιρού
Όνειρο να μιλάς για τα ταξίδια
και πως ο κόσμος σου βρισκότανε αλλού
Το δάκρυ στέρεψε μούδιασε ο πόνος
δύναμη πέρνω απ τη δική σου δύναμη ψυχής
κι από τη δράση σου που μου διδάσκει
το νόημα και την αξία της ζωής
Το γέλιο απ τα μάτια σου εχω κλέψει
και το κρατώ για πάντα φυλαχτό
να ζωγραφίζω την αυγή όταν χαράζει
κι όταν νυχτώνει τον πιο μαύρο μου ουρανό”
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
