Γράφει ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος
Αρκετοί σύγχρονοι θεολόγοι διδάσκουν μία θεολογία χειραφέτησης από το παρελθόν, μία θεωρία μεταπατερικής/αντιπατερικής ερμηνείας των νόμων/εντολών του Θεού. Αυτό όμως που, τουλάχιστον προσωπικά, με τρομάζει είναι η «θεολογία της ελευθερίας».
Εκπαιδεύονται οι σύγχρονοι χριστιανοί να έχουν μία αυτόματη αλλεργική αντίδραση σε έννοιες όπως «εντολή Θεού», «δικαιώματα του Θεού», «δικαιώματα του διαβόλου», «αμαρτία, πόνος, θάνατος, κρίση Θεού… » και άλλα πολλά παρόμοια.
Οι χριστιανοί προτρέπονται να έχουν «δικιά τους άποψη» περί πίστεως και ζωής, να αμφιβάλλουν για την ορθότητα της διδασκαλίας των Πατέρων μας, να ζητούν λογικά και ορθολογιστικά επιχειρήματα για τα πάντα, να δοκιμάζουν και να ζουν μέσα στην αμαρτία αρκεί να το κάνουν «με αλήθεια και αγάπη» (!!!), να σχετικοποιούν (και εν τέλει να αρνούνται) εύκολα και επιπόλαια ο,τιδήποτε τους δημιουργεί βάρος.
Φιμώνεται έτσι η εσωτερική φωνή της συνειδήσεως, αλλοιώνεται η διδασκαλία του Ευαγγελίου και επιπλέον υπάρχουν οι πρόθυμοι ιερείς, που με χαμόγελο και «ψαγμένο» στυλ, υποστηρίζουν θερμά όλα τα παραπάνω!
Πηγή: yiorgosthalassis.blogspot.com
Ο Χριστός δέχεται τον αμαρτωλό, αλλά δεν εγκρίνει την αμαρτία
Γράφει ο π. Χριστόφορος Χρόνης
Ο Χριστός αγκάλιασε πνευματικά την συλληφθείσα μοιχαλίδα, δεν την καταδίκασε, αλλά και δεν δέχθηκε την αμαρτία της: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και μην ξαναμαρτήσεις», της είπε.
Οι «προοδευτικοί» χριστιανοί, οι ψευτοαγαπολόγοι, οι φίλαυτοι (Β´ Τιμ. 3,2), θα προτιμούσαν να πει ο Χριστός στη γυναίκα (και στον καθένα αμαρτωλό): «πήγαινε, να είσαι ο εαυτός σου και να ακολουθείς την καρδιά σου».
