Του Γιάννη Λαμπάκη
Και τί θαρρείς πως είναι ο δάσκαλος;
Ένα σκαλί.
Ένα σκαλί φθαρμένο από τις πατημασιές των παιδιών.
Χιλιοπατημένο από μαθητούδια που πάτησαν σ’αυτό να βγούνε στο πιο πάνω.
Κι ύστερα τα πιο πολλά το ξεχάσανε.
Ζαλισμένα από το ύψος, δεν κοιτάξαν κάτω,
Ένα σκαλί μουσκεμένο από δάκρυα χαράς και λύπης.
Ένα σκαλί, ένα κατώφλι χαμηλό.
Φθαρμένο και βρώμικο κάθε καλοκαίρι.
Κι έρημο.
Μα κάθε Φθινόπωρο ασβεστωμένο περιμένει.
Κι ας το πατήσουν χίλια πόδια, κι ας το φθείρουν χίλια κορμιά, κι ας το ξεχάσουν χίλιες καρδιές.
Κοιτά ψηλά και χαίρεται όσους περάσαν.
Ένα σκαλί ναι ο δάσκαλος.
