Αργά, μετά τη δεξίωση, πρότεινα στη Φανή να πάμε πάλι στον τάφο για τελευταία φορά.
Μια στιγμή περισυλλογής.
Σκοτάδι.
Ότι φώτιζαν οι χαμηλωμένοι φάροι του αμαξιού.
Και τότε, απίθανη πρόβαλλε μια εικόνα μέσα στη νύχτα.
Δυο ερωτευμένα παιδιά, αγκαλιασμένα πάνω στην πέτρα του τάφου του Καζαντζάκη
δίπλα στον ξύλινο σταυρό.
Ξαφνικά φωτίστηκαν.
Πετάχτηκαν όρθια.
Το παλικάρι άλαλο, αμήχανο, η όμορφη κοπέλα τρεμάμενη, φοβισμένη.
”Είναι μυστικό μεγάλο. Θα με σκοτώσουν οι δικοί μου.”
Την αγκάλιασα.
”Μη φοβάσαι, κοριτσάκι μου, κανείς μα κανείς δε θα το μάθει, να είσαι ήσυχη.”
Και φύγαμε αμέσως και τους αφήσαμε πάλι μες στο σκοτάδι, και παρακάλεσα τους συνοδούς μας να κρατήσουν αυστηρό το μυστικό.
Τι μεγάλη προσφορά στον Καζαντζάκη, δυο νέα παιδιά να μιλούν για τον έρωτά τους πάνω στον τάφο του.
……………………………………………….
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ιωάννας Τσάτσου: ”Στιγμές και Μνήμες’
Πηγή: Πρόσωπα
