Της Χαριστή Κουκουμπεδάκη
Για τον αξέχαστο παπά Μανώλη Κανακαράκη…
Αξιοσέβαστε παπά Μανώλη δεν θα σε ξεχάσω ποτέ γιατί σε είχα καθηγητή στην πρακτική ψαλμωδία δυο ολόκληρα χρόνια και έμαθα από σένα πολλά μα το πιο σπουδαίο πράγμα που μου μετέδωσες ήταν η ταπεινοφροσύνη, γιατί… ήσουν ένας επίγειος άγγελος… μα έφυγες τόσο νωρίς και τόσο ξαφνικά….
Δυο αράδες βγαλμένες εκ βάθους ψυχής και αφιερωμένες στην αγιοσύνη σου και στην ιερή μνήμη σου…..
Τσ’ αγγελικής του τση μορφής εζήλεψές τση Χάρε
μέρας απού ναι σήμερο των Άγιω Σαράντα
κι ανήμενες τη λειτρουγιά να την αποτελέψει
και για την ύστερνή φορά τ’άγια να σηκώσει
αίμα και σώμα του Χριστού μεταλαβιά να πάρει
κι απόης Χάροντα σκληρέ να τονε κονταρέψεις
και την Αγιά Παρασκευή πεντάρφανη ν’ αφήσει.
Και κλαίει όλη η Μεσσαρά, σίσσωμος ο Αμπελούζος
απού τον είχε στήριγμα κι Άγιο Ιεράχη
κι η Ιερά Μητρόπολη Γορτύνης κι Αρκαδίας
πενθοφορεί γιατί χασε έν’ απ’ τσι θησαυρούς τση,
απού δεν είχε αντάλαγμα….
Άθρωπος δε σου ποξεχνά
ποτές παπά Μανώλη
κι ο Θιός στου Παραδείσου ντου
να σ’έχει το περβόλι…
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ
