Το Μανώλη Αφραθιανάκη
…στη μνήμη του Νίκου Κρητσωτάκη.
Φίλοι, συγγενείς, συνάδερφοι, μαθητές, συντοπίτες και συναθλητές, αποχαιρετήσαμε χθες 23 του Νοέμβρη το Νίκο, το δικό μας Νικόλα.
Ο ουρανός είχε στολιστεί με πανέμορφους σχηματισμούς από σύννεφα, αποδίδοντας κι αυτός τιμές στον εκλιπόντα. Η γη του αγαπημένου του χωριού του Θραψανού, που τόσο έμπραχτα αγαπούσε, δέχτηκε το σώμα του.
Όμως η μνήμες της ζωής του Νίκου έμειναν εδώ. Δεν ακολούθησαν το σώμα.
Θα σε θυμάμαι Νικόλα για το ακέραιο του χαραχτήρα σου, για την εξυπνάδα σου, για τη διάθεσή σου να προσφέρεις. Να προσφέρεις στους μαθητές σου, στο χωριό σου, στο συνάθρωπό σου, στην οικογένειά σου.
Είχες μάθει να αγωνίζεσαι, να τρέχεις σε μαραθώνιους και να νικάς. Όμως αυτός ο αγώνας που έδωσες, ο τελευταίος αγώνας, δεν ήταν μακρύς. Ήταν αγώνας ταχύτητας. Δεν ήσουν προετοιμασμένος για τέτοιο αγώνα. Αν ήταν μακρύς, είμαι σίγουρος πως θα είχες νικήσει.
Θυμάμαι τότε που τρέχαμε μαζί. Όταν σε ακολουθούσα, μάθαινα να σφίγγω τα δόντια και να αγωνίζομαι. Έβλεπα την πλάτη σου και μου έδινες δύναμη να συνεχίζω. Έμαθα από ‘σένα να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Να αγαπώ, να κατανοώ, να προσφέρω, να έχω κριτική στάση. Έμαθα να ενισχύω τα θετικά του χαραχτήρα μου και να πολεμώ τα αρνητικά.
Νικόλα, σε αυτή τη ζωή άφησες θετικό αποτύπωμα. Οι πράξεις σου, η ίδια σου η ζωή, είχαν θετικό πρόσημο. Και αν πρέπει να περάσει ένα μήνυμα από το θάνατό σου, είναι αυτό. Στο τέλος της μέρας, στο τέλος του μήνα, στο τέλος του χρόνου μας, να έχουμε αφήσει θετικό πρόσημο. Να αγαπάμε, να προσφέρουμε, να συγχωρούμε και να παλεύουμε με τα λάθη μας. Και να νικάμε.
Νίκο, θα υπάρχεις, γιατί θα υπάρχουν τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, η γυναίκα σου η Αρετή που τόσο σου στάθηκε.
Θα υπάρχει η μνήμη σου.
