Του Μιχάλη Στρατάκη*
Κι εγώ δεν κατέχω πόσες φορές έχω δει και ξαναδεί ετούτονε το βίντεο με τον Κρητικό παπά απού χορεύει στο γάμο τσ’ αμπλάς του τον Σχοινιά.
Θωρώ το άμα είμαι ψυχοπλακωμένος και γυρεύω ξεπλάντεμα, θωρώ το άμα είμαι χαρούμενος και γυρεύω τρόπο να σκορπίσω τη χαρά μου, μα θωρώ το κι άμα χοχλακά το κρητικό αίμα μου και γυρεύει κουλάντρισμα.
Ετούτος ο παπάς, είναι για μένα ένα αζωντανό κόνισμα, απού πορπατεί, γελά, χαίρεται, μα προπαντός χορεύει και γράφει με τα πόδια του στη γης όλους τους ύμνους απού ποθεί η ψυχή τ’ αθρώπου να πέψει στο Θεό της.
Και ώρες ώρες, απού με πνίγει η λαχτάρα να ζήσω αυτό που άθρωπος δε μπορεί να ζήσει, σκέφτομαι κι αμαρτία βάνω:
Θεέ μου και να τανε μπορετό, μια φορά πρίχου ποθάνω, να με μεταλάβει ετούτος ο παπάς, μα την ώρα που θα με μεταλαβαίνει, να χορεύει μαλεβιζώτη.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημσιογράφος, από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
