Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Ο Νίκος με περίμενε στη πόρτα και έπαιζε ένα κινητό που είχε χαλάσει από καιρό, τηλεφωνούσε στη μαμά του.
Ο Μάνος ήταν ξαπλωμένος σε 2 πουφ , έβλεπε τηλεόραση ,μόλις με είδε σηκώθηκε μου χάιδεψε το φόρεμα με κοίταξε και μου ψιθύρισε ” είσαι κούκλα”!
Η Μαρία περίμενε με υπομονή να βγουν από τα δωμάτια τους τα υπόλοιπα παιδιά και χάζευε την κυρία Άννα που ήταν μπαλαρίνα στα μικράτα της!
Ο Γιώργος πανέμορφος ψηλός μελαχρινός, μιλούσε με τα σκούρα του μάτια όλες τις γλώσσες!
Ο Νίκος, ο Μάνος, η Μαρία, ο Γιώργος, η Ελένη, ήταν οι πιο χαρούμενοι ακροατές του παραμυθιού μου και μετά δεν ήθελαν να μιλήσουν για αυτά που τα κάνει να λυπούνται, μόνο για γέλια και χαρά ήθελαν να πουν.
Οι απαντήσεις τους σπάνιες όσο τα ίδια.
Χαίρονται όχι όταν παίρνουν δώρα και παιγνίδια.
Χαίρονται όταν βλέπουν τον Γιώργο το δάσκαλο, τον Βαγγέλη τον Φυσικοθεραπευτή, τη Φωτεινούλα, τη ψυχολόγο.
Χαίρονται όταν βλέπουν ανθρώπους να τους μοιράζουν αγάπη ,φροντίδα ,αποδοχή.
Όπως αυτές οι υπέροχες κυρίες που έχουν κάνει σπίτι τους το Κέντρο, παιδιά τους τα παιδιά τα σπάνια!
Έφυγα και σιγοτραγουδούσα “..και τι σημασία έχει που δεν μοιάζουμε πολύ, κι αν τα μάτια του καθένα κρύβουν μέσα καθετί….”
Θα ξανάρθω…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, με καταγωγή από τον Αμπελούζο του Δήμου Γόρτυνας. Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή επίσκεψή της στο ΠΑΑΠΑΗΚ στην Πόμπια (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ)
