Της Όλγας Μπελιβάνη – Τσιτσακη
Δυστυχώς εγώ δεν είχα κάποιον να μου φυλάξει έστω μια ζωγραφιά ή έστω ένα σκέφτομαι και γράφω ..Αλλά μου είναι δύσκολο να την ξεχάσω ..
Μαθήτρια Πέμπτης Δημοτικού στο τριθέσιο σχολείο Καλυβιανής ..Ο πατήρ Νεκτάριος, ο δάσκαλος μας έβαλε να γράψουμε μια έκθεση με θέμα ” Παρομοιάστε τον εαυτό σας” Γιατί είχαμε το κεφάλαιο παρομοίωση και κυριολεξία.
Ο Λασιθιώτης ανεμόμυλος
” Ένας ανεμοδαρμένος Λασιθιωτης νερομυλος είμαι κι εγώ ..Και φυσούν οι αέρηδες της ζωής που κατηφορίζουν από τη Δίκτη αφού το σκάσουν από τον ασκό του Αιόλου..Ορμούν απάνω στο ασάλευτο μου κορμί και είναι τόσο δυνατοί που κοντεύουν να σκίσουν τα πανιά μου, κοντεύουν να σπάσουν την Αντέννα μου..Κι όσο και να γυρνάω μάταια δεν βγάζω σταγόνα νερό από το αστείρευτο πηγάδι στα σωθικά μου ..Δεν κάνω το χρέος μου ..Δεν γεμίζω την στέρνα μου.. Να ποτιστεί με την σειρά του το μποστάνι που έχει ο θεός φέρει στο δρόμο μου..Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν βρέθηκε άνθρωπος χαρισάμενος να μου βάλει λίγο στον κάλυκα μου..Εμένα από όταν ήμουν πέντε χρόνων με έστελνε ο πατέρας μου να βάζω σε όλους τους μύλους στου κήπους μας νερό…”
Ο πατήρ Νεκτάριος μόλις διάβασε την παρομοίωση μου με φώναξε ..
– Δεν ήξερα ότι ο μύλος για να βγάλει νερό έπρεπε να του βάλουν!
Του έκανε τόση πολλή εντύπωση αφού την διάβαζε με την κάθε ευκαιρία στα παιδιά ..Μάλιστα πέρυσι που πήγα να τον βρω λες και το ήξερα ότι σε λίγο καιρό θα έφευγε για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό.. Το θυμήθηκε ..και τι μου είπε που με συγκλόνισε ” Βρέθηκαν άνθρωποι να σου βάλουν νερό;
– Ναι δάσκαλε του πα ..Πρώτος πρώτος εσύ!
– Κι εκείνος δεν ήξερε πού να κρύψει την χαρά του μόνο γελούσαν τα μουστάκια του..
– Θα το πάρω αυτό που μου είπες μαζί μου μου πε πριν τον αποχαιρετήσω..
– Συνέχισε και έχε την ευκή μου..
Αυτό πρέπει να κάνει ο δάσκαλος να βάζει νερό στους μύλους του!
Θα ήθελα να σας πω για την πρώτη μου έκθεση στο σχολείο της Καλυβιανής…
