Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Χαμηλώνω τα μάτια όταν φεύγουν οι Ιούλιοι.
Του Αυγούστου το συναπάντημα δεν είναι δώρο πια, κλείνω τα αυτιά μου στις σειρήνες του και ευχές για καλό μήνα και τέτοια δεν γράφω ,ούτε λέω…
Τι φταίνε αυτοί θα πεις;
Τι φταίνε οι Αύγουστοι;
Τι φταίνε τα χρώματα τους, τα μασίφ φεγγάρια τους, το φως του πρωινού και οι βουτιές του ήλιου τους;
Τι φταίνε;
Τους έχω μαζέψει έναν- έναν, τους έχω δίπλώσει στα δύο, μετά στα τέσσερα, στα έξι,τους έχω φυλάξει κάπου στην σιωπή του μέσα μου.
Ο ένας σκεπάζει τον άλλον ,τον πιεζει, τον πονάει, τον γρατζουνάει.
Είκοσι σήμερα …χτυπάει καμπανάκι η μνήμη … και η στιγμή να πιάσω κι αυτόν τον γεμάτο στάχτες Αύγουστο και με χέρια που καίνε να τον κατηγορήσω και μετά να τον διπλώσω.
Με προσοχή χωρίς θυμό και αναταράξεις.
Λίγο να μην προσέξω και θα ανατιναχθούν.
Κοίτα τωρα …έχω μέσα μου…στοκ ,τέσσερις διπλωμένους αξόδευτους Αυγούστους.
Ξέρω ότι θα διπλώσω κι άλλους, όσους προφτάσω…όσους μπορέσουν τα δάκτυλα μου
Στο ίδιο γρατζουνισμένο στοκ.
Τους ανταλάσσω τους χαρίζω τους πουλάω …
Τέσσερις Αύγουστοι κι εσύ δεν είσαι μέσα τους;
Πως να μη φταίνε;
Φταίνε…
