Γράφει ο Αιμίλιος Παττακός*
Έτσι, όταν πέρυσι το καλοκαίρι ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ανέθεσε στον Λευτέρη Αυγενακη το Υπουργείο Αθλητισμού, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έλεγαν ότι ο «ιπτάμενος γραμματέας» είχε παραλάβει μια καυτή πατάτα.
Όμως ο Λευτέρης, δυναμικός πολιτικός ων, δεν παρέλαβε το Υπουργείο για να περάσει απαρατήρητος , ούτε μονάχα για να κολλήσει ένσημα για μία ανώτερη θέση στο μέλλον.
Ίσα ίσα, ανέλαβε τη θέση έχοντας την απαιτούμενη σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, με σκοπό να προσφέρει έργο.
Πολλοί ήταν επίσης αυτοί οι οποίοι δεν γνώριζαν ούτε την εργατικότητα του , ούτε το μεθοδικό και οργανωτικό τρόπο δουλειάς του. Ίσως γι’ αυτό να ανέμεναν πως θα ήταν «μία από τα ίδια», όπως προηγούμενοι στη θέση του.
Μάλιστα, λόγω των ιδιαιτεροτήτων του συγκεκριμένου Υπουργείου και των υπαρκτών επιχειρηματικών συμφερόντων στον αθλητισμό, οι ίδιοι άνθρωποι θεωρούσαν πως ο Αυγενάκης θα υπάρξει ακόμη ένα θύμα του παραγοντισμού και της καρεκλοκενταυρικής νοοτροπίας που συνδέεται με τον παραγοντισμό…
Εκεί όμως υπέπεσαν σε μερικά βασικά λάθη.
Πρώτον, τον υποτίμησαν. Δεν υπολόγισαν πως έχει πείσμα και πραγματική διάθεση να αλλάξει τα πράγματα.
Δεύτερον, δεν «μέτρησαν» σωστά τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος και κρίση διαθέτει, και στήριξη στους ανθρώπους του παρέχει.
Τρίτον, δεν αντιλήφθηκαν ότι η κοινωνία, και ειδικά το τμήμα της που ασχολείται με τα του αθλητισμού, έχει κουραστεί, έχει «μπουχτίσει» να βλέπει τους ίδιους και τους ίδιους να διαφεντεύουν τον αθλητισμό στην Πατρίδα μας. Και τελικά να τον λυμαίνονται.
Τέταρτον, οι λεγόμενοι «ομοσπονδιαρχες», χρόνια στις καρέκλες τους, δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως “their time was up”. Είχε έρθει «η ώρα τους». Με την αλαζονεία της σιγουριάς για μόνιμη παραμονή στις θέσεις τους, αδυνατούσαν να αντιληφθούν πως τα νέα πρόσωπα, ήταν καθ’ οδόν.
Αυτά βρέθηκαν στο πρόσωπο των Ολυμπιονικών και αθλητών που στάθηκαν στο πλευρό του Υπουργού.
Ο Υπουργός Αθλητισμού λοιπόν, με αυτά τα βασικά συστατικά ως μαγιά, εργάστηκε σκληρά, έφερε αλλαγές , νομοσχέδια , προτάσεις , αλλαγές στα όρια ηλικίας , μείωση στις θητείες των προέδρων και των διοικήσεων, τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα και δεν συμβιβάστηκε με τις καθεστωτικες συμπεριφορές.
Έκανε επαφές με την UEFA , χρηματοδότησε το VAR, επανασύστασε το αντιντοπιγκ κοντρόλ και δούλεψε για να αποκτήσει η χώρα διεθνή αξιοπιστία και «πρόσωπο» στον αθλητισμό .
Το ξαναμοίρασμα της τράπουλας, οι καινούργιοι “παίκτες”, το νοικοκύρεμα, η διεξαγωγή εκλογών, το αρχείο σωματείων, αθλητών και προπονητών, η εμπιστοσύνη στους νέους ήταν κάτι που ενόχλησε.
Ποιους ενόχλησε όμως;
Παράδειγμα την ΕΠΟ και τα σωματεία «σφραγίδες» που εξέλεγαν διοικήσεις.
Έχουν αναρωτηθεί άραγε στην ΕΠΟ πόσο οι ίδιοι με τις μεθοδεύσεις τους, έχουν απαξιώσει το ίδιο τους το προϊόν και έχουν καταφέρει να διώξουν τον κόσμο από τα γήπεδα;
Μπορεί να μην τους απασχολεί καν αυτό, καθώς είναι εμφανές πως σκοπός τους ήταν να ελέγχουν τα πράγματα να κρατάνε την ομοσπονδία σε επίπεδο «μαγαζιού» και μάλιστα χρεοκοπημένου!
Για να μην αναφέρω πολλά θα αναφερθώ μονάχα στη διεκδίκηση του τελικού της Conference League στην Ελλάδα και στο Παγκρήτιο του Ηρακλείου και τον τρόπο που εκτέθηκε η διοίκηση της ΕΠΟ .
Αυτό όμως, που και ο πιο απληροφορητος φίλαθλος είδε, ήταν οι παλινωδίες με το θέμα του τελικού κυπέλλου.
Ανάξιοι και άβουλοι, απαξιωσαν και απαξιώνουν το δικό τους προϊόν μην καταφέρνοντας να ορίσουν ημερομηνία.
Το ίδιο έχει συμβεί και στην άλλη μεγάλη ομοσπονδία του αθλητισμού, της καλαθοσφαίρισης, της οποίας ο υπέργηρος πρόεδρος της βρίσκεται περίπου 25 χρόνια στο τιμόνι της.
Ίσως τη λέξη «ανανέωση» και «εμπιστοσύνη» προς τους νέους να μην την έχουν ακουστά στο μπάσκετ και θέλουν να παραμένουν στις δάφνες του παρελθόντος , αδιαφορώντας όμως για το μέλλον και την εξέλιξη. Είναι το γνωστό «μετά από εμένα, το χάος».
Χωρίς διάθεση να συνεχίσω να αναφέρω και τις άλλες ομοσπονδίες, στις οποίες αρκετοί είναι αυτοί που τις θεωρούν ιδιοκτησία τους και τσιφλίκι τους, που μπορούν ακόμα και να τις μεταβιβάσουν στους απογόνους τους σαν κληρονομιά , θεωρώ ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι.
Είναι η στιγμή που, ή θα αλλάξουν πολλά πράγματα για να κατευθυνθούν προς το μέλλον ή θα έχουμε στασιμότητα και πισωγύρισμα.
Είναι η ώρα που πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες ρήξεις, έστω και αν υπάρχουν «θύματα» από τους βολεμενους και τους αιώνιους παράγοντες οι οποίοι ό,τι ήταν να δώσουν το έδωσαν.
Η κοινωνία στηρίζει αυτή την προσπάθεια του Λευτέρη Αυγενακη και παρακολουθεί με αγωνία όλες τις πράξεις.
Έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφού έκρινε το έργο του Υπουργού, είδε τις προσπάθειές του και το νέο αέρα που έφερε στον αθλητισμό γενικότερα και όχι μονάχα στο ποδόσφαιρο, ανταμείβει τη δουλειά του διατηρώντας τον στο Υπουργείο Αθλητισμού, παρά τις επίμονες προσπάθειες κάποιων διαπλεκόμενων οι οποίοι ενοχλούνται από την παρουσία του.
Έτσι, ο χαρακτηρισμός του Λευτέρη Αυγενακη ως «Super Puma” είναι διττός.
Από την μία δυναμικός, οργανωτικός και ακούραστος στα ταξίδια και τη δουλειά. Και από την άλλη,αυτός που δεν διστάζει να συγκρουστεί ακόμα και κάτω από δύσκολες συνθήκες, χωρίς φόβο αλλά μόνο με την αποτελεσματικότητα ως στόχο.
Ένας πολιτικός που αναδείχθηκε από τη σκληρή του δουλειά, κερδίζοντας πρώτα την υψηλότερη αναγνώριση και καταξίωση από τους συμπατριώτες του, και που τώρα, με την ίδια σκληρή δουλειά και προσπάθειά του, γίνεται αποδεκτός στο αθλητικό και όχι μόνο, κοινό, όλης της χώρας.
“When the going gets tough, the tough get going” ( «Όταν το να προχωράς γίνεται ζόρικο, μόνο οι ζόρικοι προχωρούν»)
Υπουργέ,
Keep walking.
Πηγή: freeopinion.news
* Ο Αιμίλιος Παττακός είναι επιχειρηματίας
